Behind the name of Thebes or Thebai (Θήβαι)

According to ancient historians, as well as mythology, the Thebes (Thebai) in Boeotia (central nowadays Greece) gained their name from their Phoenician founder Cadmus in honour of his father, King Agenor of Tyre, out of the respective major city of Thebes on the Nile in ancient Upper Egypt, which the latter used to be a former ruler (Pharaoh) of.

In order to distinguish them, they were more precisely referred to as ‘seven-gated’ and ‘hundred-gated’ respectively and so they appear as early as Homer’s ‘Iliad’ for that matter.

All the same, King Agenor was more precisely an Egyptian, just as his wife and queen Telephassa, which by implication essentially renders Cadmus as such. But there was a fine line between Egypt and Phoenicia as the two considerably overlapped along the age of the second millennium BC.

The genuine Egyptian name for the Thebes of the Nile, Upper Egypt, was ‘Waset’ that breaks down as ‘Was-et’ spelling ‘City (-et) of the Was (the Sceptre of Pharaohs),’ an appellation that presents a semitic structure, since the city served as the capital of unified (or earlier of Upper) Egypt for long spells during the Middle and New Kindgom.

On the other hand, the name ‘Thebes’ probably comes from an earlier form of much later demotic Egyptian ‘tꜣ jpt,’ or even ‘tꜣ jpy,’ that was likely pronounced as ‘Ta(w)`jpet,’ and reads ‘Land/Place of the Temple.’ The sequence of ‘jpt/y’ stressed in the second component of the name effects a sound similar to ‘-be’ I should add here.

And I allude to the latter since ‘Θήβαι (Thebai/Thebes),’ which actually didn’t share the exact same location as modern Theba (central nowadays Greece), in Hellenic would be pronounced as ‘tε:-ba-i’ (probably level-stressed) since ‘θ’ was voiced as aspirated ‘t’ and ‘β’ as ‘b’ where the diphthong ‘ai’ was rendered as ‘a-i’ (as the two vowels separately that is).

Seeing that the name ‘Thebes’ of the Boeotian city came from the Phoenicians, it most likely descended from an intermediate Phoenician rendering of an earlier form of demotic Egyptian ‘tꜣ jpy’ ή ‘tꜣ jpy.’

After all, the Hyksos that prevailed and ruled over a large part of, mainly Lower, Egypt for about 150 to 180 years between roughly 1710 or 1680 and 1540 BC were largely Canaanites as were the Phoenicians, which draws that the two most likely substantially overlapped.

But Canaanites already settled in considerable numbers in the eastern Delta of the Nile as early as the Twelfth Dynasty (Middle Kingdom) and 20th century BC, around the same time that Cadmus was thought to have lived.

Consequently, the Boeotian Thebes most certainly bear the same meaning of ‘Land/Place of the Temple’ in accord with the namesake Egyptian city whilst the plural form of the name (Thebai/Thebae/Θήβαι) rather falls in tune with the respective forms of ‘Athenae’ (Athenai/Αθήναι) and Mycenae (Mykē̂nai/Μυκήναι) among others.

The main interpretation attributed is that the plural form was rather due to a sisterhood of probably priestesses (under the respective name) devoted to the cult of the (principal) goddess of a city who in this case (Thebes) would bear the epithet ‘Thebe’ (Θήβη, rendered as ‘Tε:bε:’ in Hellenic), spelling ‘the goddess/lady of Thebes.’

Who, in turn, would be most likely Phrygian supreme goddess Cybele as she was venerated as principal goddess in the Thebes and quite likely as early as the Mycenaean era.

The legendary heroine Thebe that is linked with the Boeotian Thebes seems to be also Asian as daughter of Prometheus (see relative post) where there was a respective Thebe, daughter of Nile and therefore Egyptian, associated with the Egyptian city.

For that matter, there was an Egyptian local goddess named Waset venerated in the Egyptian Thebes (named also Waset by the Egyptians), Amun’s first consort at that, that may correspond to the latter Thebe spelling that this could be a conception coming all the way from Egypt as well.

The meaning and etymology of Attica

Attica is a region that nowadays covers the entire Attic Peninsula and forms a nomos, the equivalent of a county, that encompasses primarily capital Athens and its metropolitan area as well as surrounding towns but traces a long way back in time as a historical area.

That is actually the Latin form of the name that was ‘Αττική’ (pronounced as Attikḗ) in Ionian/Attic, probably also ‘Attica’ in wider Doric, during the Classical era but widely acknowledged as a pre-Hellenic etymon (a borrowed word), yet with the addition of the suffix ‘-a’ rather than formally presented ‘-ica’ in my view.

Why is that? Well, I am most confident that the name derives on the Phoenician and Semitic ‘Atiq’ or ‘Attiq’⁽¹⁾ (identical to ‘Attic’ in sound) which means ‘old, ancient’ as both the region and Athens present an apparent rich such heritage.

Something further backed up by the name Utica or Uttica which is a rather peculiar ‘Romanization’ of the name ‘Atiq’ (or ‘Attiq’) for the once Phoenician port and city that long preceded and lay near Carthage, meaning ‘New City/Town’ in contrast, in what is nowadays Tunisia.

For that matter, ancient writers considered Ut(t)ica, which ought to have been ‘At(t)ica’ (unless ‘u’ was voiced as ‘a’ in an exception), as apparently the oldest Phoenician port/city in north Africa, hence the name meaning ‘old or ancient,’ established at least around 1100 BC if not earlier.

Consequently, the name ‘Attiq’ for the region that lies in nowadays Greece would apparently signal that it was the oldest Phoenician ground in the vicinity or at least among the oldest.

The Phoenician presence is evidenced by the mention of the Gephyraei that settled in Athens in very old times by Herodotus and other ancient historians while Actaeus, the legendary first king of Athens (though the city didn’t carry that name yet), is connected to the Akkeoi (and not Akhaioi) who apparently descended from the Phoenician city of Akke (or Acre) as their name suggests.

Not only that but a daughter of his was named Phoenice (or Phoenike) after whom he named the Phoenician letters according to the legend where the word/name ‘acte,’ from which his name derives meaning ‘coast (man),’ is most likely Phoenician itself and follows the same pattern as ‘acre,’ ‘agre’ and ‘akke’ which are Phoenician, with a potential earlier Akkadian origin, as I have shown.

He was said to have ruled over a city or region named ‘Acte/Akte’ (coast) but whether that concerned Attica or some other place is obscure. There has got to be said that ‘Chalcidice’ (modern Chalkidiki), a name of also Phoenician root, in north nowadays Greece was earlier named ‘Acte’ and entertained a number of Phoenician colonies itself as well.

Finally, the account of Pausanias that Attica got its name from Atthis (or Athis, rendered as ‘Attis’), daughter of later king Cranaus, may have rather had more to do with the name of later Athens as her name suggests – and, come to that, the city retained the name of Cecropeia during the reigns of at least the four kings that followed her father as the story goes.

Moreover, her name sounds Phrygian (Attis) or Lydian (‘Atthj’) and so does her father’s predecessor Cecrops, a similar pattern to Phrygian king Pelops after whom Peloponnese was named, who was also linked to the Caucones, a Caucacian peoples that are named among the early dwellers of Attica.

****************************************************************************************************

(1) Attiqa in Arabic.

Η Πορφύρα, ετυμολογία και καταγωγή

Η πορφύρα ήταν η περίφημη και περιζήτητη σε όλη τη Μεσόγειο βαθυκόκκινη-μωβ φυσική βαφή που παρήγαγαν και εμπορευόντουσαν, σε επίπεδο μονοπωλίου, οι Φοίνικες αλλά και Καναανίτες γενικότερα στην περιοχή του Λεβάντε (Μέση Ανατολή) από τα βάθη της αρχαιότητας.

Η χρήση της, μάλιστα, πιθανώς ξεκίνησε από τους Φοίνικες τουλάχιστον από το πρώτο μισό του 16ου αιώνα π.Χ. και το ίδιο τους το όνομα, που είναι βασικά εξώνυμο (δεν το χρησιμοποιούσαν οι ίδιοι άλλα άλλοι σε αναφορά με αυτούς), φαίνεται να προέρχεται από αυτή, με τη Φοινίκη μάλλον να σημαίνει ‘Χώρα του Πορφυρού.’

Τη χρωστική ουσία για τη βαφή αυτή παρήγαγαν διάφορα είδη θαλάσσιων σαλιγκαριών της οικογένειας Muricidae, γνωστή επίσης από πολύ παλιά ως Murex, και η εξαγωγή της ήταν ιδιαίτερα απαιτητική καθώς χρειαζόντουσαν δεκάδες χιλιάδες από αυτά αλλά και πολύς χρόνος όπως και ιδιαίτερα απαιτητική κατεργασία, που μόνο οι Φοίνικες γνώριζαν, για να αποκομιστεί και σε ικανοποιητικές ποσότητες.

Σε συνδυασμό και με το γεγονός ότι δεν ξεθώριαζε αλλά αντιθέτως γινόταν πιο λαμπερή με την αλλοίωση και το φως του ήλιου, η βαφή αυτή έγινε γρήγορα εξαιρετικά ακριβή αλλά και είδος πολυτελείας που μόνο βασιλείς, αυτοκράτορες και ευγενείς μπορούσαν να αντέξουν οικονομικά ενώ τα ίδια τα ενδύματα που ήταν βαμμένα με αυτή ήταν σύμβολα δύναμης και εξουσίας.

Γι αυτό και εκτός από Πορφυρό της Τύρου (Tyrian Purple), δεδομένου ότι η Τύρος αποτελούσε τον ‘πυρήνα’ της παραγωγής της, η βαφή αυτή έγινε γνωστή και ως βασιλικό πορφυρό ή αυτοκρατορική βαφή ενώ το μονοπώλιό της αποτέλεσε πηγή πλούτου για τους Φοίνικες που έγιναν μια εμπορική υπερδύναμη της εποχής για αιώνες.

Θα πρέπει εδώ να σημειωθεί ότι ‘πορφύρα’ δεν ονομαζόταν μόνο η βαφή αλλά και τα σαλιγκάρια που την παρήγαγαν καθώς και τα ενδύματα που ήταν βαμμένα σε αυτή στο σύνολό τους.

Αν και η λέξη ‘πορφύρα’ αποδίδεται ως ελληνική, η αλήθεια είναι ότι δεν έχει ελληνική ετυμολογία κάτι που σημαίνει ότι έχει έρθει από αλλού και θα έλεγα ότι είναι ξεκάθαρο, όπως και για την αντίστοιχη λατινική ονομασία ‘purpura,’ ότι αντιπροσωπεύοντας ένα καθαρά εισαγόμενο προϊόν και έννοια αυτή απλά αποτελεί προσαρμογή του ονόματος από τη χώρα στην οποία παραγόταν, τη Φοινίκη.

Μάλιστα, παρουσιάζει την ίδια δομή με το όνομα/λέξη ‘Γέφυρα’ (η πανάρχαια ονομασία της Τανάγρας) που έδειξα πριν από μερικούς μήνες σε άλλο post ότι είναι Φοινικική/Σημιτική σε μια (ηχητική) μορφή ως ‘ge-`p(h)ur,’ όπου το ‘ge-‘ δηλώνει ‘σύνδεσμος/πέρασμα’ ενώ το ‘-p(h)ur’ σημαίνει ‘περιοχή,’ κάτι που αντανακλάται στην προφορά ως πιθανώς ‘Γκε-πούρ-α’ στα αρχαία ελληνικά.

Στο συμπέρασμα αυτό κατέληξα από το παρόμοιο όνομα της πόλης Ge-shur, που χαρακτήριζε και ένα μικρό βασίλειο γύρω της ανατολικά της Θάλασσας της Γαλιλαιάς, που επίσης σημαίνει ‘γέφυρα/πέρασμα’ και δεδομένου ότι ‘shur’ σημαίνει ‘φρούριο/οχυρωμένη πόλη’ (παρεπιπτόντως η σημιτική προφορά του ονόματος της Τύρου) το πρώτο συνθετικό ‘ge-‘ υποδηλώνει την ιδιότητά της ως ‘σύνδεσμο/γέφυρα.’

Να σημειωθεί ότι το ‘γέφυρα’ είχε πολύ ευρύτερη σημασία στην αρχαιότητα και χαρακτήριζε κάθε μέσο/περιοχή που συνέδεε δύο μέρη, όπως έκαναν και οι δύο πόλεις συνδέοντας περιοχές στην αρχαιότητα.

Κατ’αντιστοιχία, η πορφύρα στα αρχαία ελληνικά θα προφερόταν ως ‘πορ-πούρ-α’ που αντανακλά μια σημιτική (ηχητική) μορφή ως ‘por-`p(h)ur’ το οποίο εμφανίζει και πάλι το συνθετικό ‘-p(h)ur-‘ στην ίδια θέση σημαίνοντας ‘περιοχή’ με το πρώτο ‘por-‘ να παρέχει τον χαρακτηρισμό ‘κόκκινωπό/βαθυκόκκινο’ προς τη σημασία ‘βαθυκόκκινη περιοχή’ για τη λέξη.

Κάτι που αντανακλάται και στην λατινική μορφή ‘pur-pur-a’ καθώς ‘pur’ στα σημιτικά σήμαινε ‘φλόγα’ αλλά και ‘βαθυκόκκινο’ ενώ ο Φίλων της Αλεξάνδρειας, ένας Εβραίος φιλόσοφος του 1ου αιώνα π.Χ., κάνει λόγο για ένα Φοινικικό θεό της φωτιάς με το όνομα αυτό (Pur, που σημαίνει ‘φλόγα’) ως μια πρόσθετη απόδειξη για τη σημασία της λέξης/συνθετικού.

Τα πρώτα συνθετικά ‘pur-‘ και ‘por-‘ στην λατινική και ελληνική μορφή, και με το αντίστοιχο ιταλικό να είναι ‘por-por-a,’ επίσης αντανακλούν την κλασσική ανταλλαγή του ‘-ο-‘ και ‘-ου’ ως ήχου σε συλλαβές είτε σε ινδο-ευρωπαϊκές ή σημιτικές γλώσσες στην Εγγύς Ανατολή – όπως το ‘Khur-‘ ή ‘Khor-‘ που σημαίνει ‘ήλιος’ ή ‘νέος/γιος’ στο Khur-ri ή Khur-rite (Κούροι ή Κουρήτε(ς)) για τους Hurrians – θα πρέπει να πούμε.

Τέλος, μια επιπλέον απόδειξη για την ερμηνεία μου ως ‘βαθυκόκκιινη περιοχή’ για το ‘πορφύρα’ αποτελεί και η δερματική πάθηση που φέρει αυτό το όνομα και χαρακτηρίζεται από βαθυκόκκινες και μωβ κυρίως κηλίδες που εμφανίζονται στο δέρμα, ιδίως στα πόδια και τους γλουτούς.

Βέβαια, ένα ερώτημα που προκύπτει από τα παραπάνω είναι αν το ‘πυρ,’ που προφερόταν ως ‘πουρ’ από τους Έλληνες (όπως ήταν και στη Φοινικική γλώσσα δηλαδή), είναι όντως ινδο-ευρωπαϊκή (όπως θεωρείται) ή αντιθέτως σημιτική λέξη σε προέλευση.

Οι Έλληνες έδειχναν πάντως να θεωρούν ότι ήταν Φρυγική, με την ίδια ακριβώς ορθογραφία και προφορά, αλλά οι Φρύγες ενδέχεται να την πήραν από τους Φοίνικες όπως και το αλφάβητο στο οποίο βάσισαν το δικό τους.

Και, από την άλλη πλευρά, σε πολλές περιοχές όπως η Αττική, η Βοιωτία, η Εύβοια, η Κρήτη και πολλά νησιά του Αιγαίου υπήρχε έντονη παρουσία των Φοινίκων επί αιώνες που σίγουρα άφησε μια ‘γλωσσική κληρονομιά’ που πολλές φορές είναι εμφανής.

Οι Φοίνικες Γεφυραίοι (Gephyraei)

Οι Γεφυραίοι (Gephyraei) είναι ένα Φοινικικό φύλο για το οποίο πολύ λίγα διασώζονται και οι οποίοι αναφέρονται από τον Ηρόδοτο ανάμεσα στους ακόλουθους του Κάδμου, του θρυλικού Φοίνικα ιδρυτή των Θηβών (Βοιωτία) που ήταν γιος του βασιλιά Αγήνορα της Τύρου.

The assassination of Hipparchus by Harmodius and Aristogeiton

Αναφέρεται επίσης ότι κατέλαβαν την περιοχή της Τανάγρας, βορειοανατολική Βοιωτία, και θεωρούνταν οι αρχαιότεροι κάτοικοι (και πιθανότατα οι ιδρυτές) της ομώνυμης πόλης που ονομαζόταν αρχικά Γέφυρα από το όνομά τους.

Θα πρέπει να αναφερθεί εδώ ότι το Γέφυρα (Κοινή), που θα προφερόταν ως ‘Γκεπούρα’ από τους Έλληνες, όπως και το αντίστοιχο Γεφυραίοι δεν έχει καμία γνωστή ετυμολογία που σημαίνει ότι έχει έρθει από αλλού.

Υπήρχε πάντως η πολύ αρχαία πόλη Geshur, παρόμοιο όνομα, στο Λεβάντε (η πατρίδα των Φοινίκων), που είχε επίσης τη σημασία της ‘γέφυρας,’ πιθανώς ως ‘πέρασμα,’ που ουσιαστικά επιβεβαιώνει τη σημασία αλλά και τη σημιτική ρίζα του ονόματος.

Δεδομένου ότι ‘shur’ σημαίνει κάτι σαν ‘φρούριο’ ή ‘οχυρωμένη πόλη,’ αυτό το πρόθεμα ‘ge-‘ της αποδίδει την έννοια του ‘περάσματος’ (έστεκε σε μια ερημική περιοχή ανατολικά της Θάλασσας της Γαλιλαίας) οπότε κατά τον ίδιο τρόπο το ‘-φυρ-‘ (Γέφυρα), προφανώς ‘p(h)ur’ στα σημιτικά, θα είχε κάποια έννοια ως ‘πόλη/περιοχή’ και το όνομα (Gephur) θα σήμαινε ‘πόλη/περιοχή-πέρασμα/σύνδεσμος.’

Αργότερα, φαίνεται ότι ή εκδιώχθηκαν ή πολλοί από αυτούς μετακινήθηκαν νότια και εγκαταστάθηκαν στην Αττική στην δυτική όχθη του Κηφισσού, κάτι που λογικά έγινε αιώνες αργότερα (η Αθήνα εμφανίζεται σαν πόλη στο δεύτερο μισό της δεύτερης χιλιετερίδας π.Χ.) δεδομένης της εποχής της άφιξης του Κάδμου στην περιοχή, όπου διατήρησαν το όνομά τους.

Και λέω ότι πολλοί από αυτούς μπορεί να μετακινήθηκαν επειδή ο Στράβωνας, που έζησε πολύ αργότερα στον πρώτο αιώνα π..Χ., αναφέρει ότι οι κάτοικοι της Τανάγρας ονομαζόντουσαν και Γεφυραίοι ακόμη και στην εποχή του.

Εδώ θα πρέπει να σημειώσω ότι το πρόθεμα ‘Ταν-‘ δείχνει επίσης φοινικικό καθώς εμφανίζεται στό όνομα της θεάς Tan-it ή Tan-ith που συνδέεται με την Astarte, το αντίστοιχο της Ishtar (από όπου προέρχεται η Αφροδίτη).

Από την άλλη πλευρά, το ‘-αγρα’ (άγκρα για τους Έλληνες) ή agra στα Λατινικά εναλλακτικά εμφανίζεται και ως ‘-acre’ (πιθανώς χερσόνησος), όπου Acre ή Akka* ήταν πόλη (σε μια ‘αιχμηρή’ χερσόνησο) όπου λατρευόταν ως κύρια θεά στη χώρα των Φοινίκων.

Μάλιστα, γυρνώντας στους Γεφυραίους, οι Αρμόδιος και Αριστογείτων (εραστές μεταξύ τους) που δολοφόνησαν τον τύραννο της Αθήνας Ίππαρχο, αδερφό του Ιππία και γιου του Πεισίστρατου, το 514 π.Χ. ανήκαν σε αυτούς.

Οι ίδιοι (Γεφυραίοι), ή αρκετοί από αυτούς, ισχυρίζονταν ότι προέρχονταν από την Ερέτρια αλλά είναι πολύ πιθανόν ότι και αυτή, όπως και η Χαλκίδα (Καλκίντα στα ελληνικά), που είναι ουσιαστικά γειτονική με την Τανάγρα να ήταν επίσης Φοινικική την ίδια εποχή.

Ερέτρια** φέρεται να σημαίνει ‘πόλη των κωπηλατών’ (αν και δεν είμαι τόσο σίγουρος για αυτή την ερμηνεία) και οι Φοίνικες ήταν θαλασσοκράτορες και πρωτοπόροι, αυτοί που εισήγαγαν τις διήρεις και τριήρεις (πλοία με δύο και τρεις σειρές από κωπηλάτες αντίστοιχα) στο ναυτικό κόσμο.

Περαιτέρω, υπήρχε και αρχαία πόλη με το όνομα Καλκίς στο χώρο του Λίβανου (αλλά δεν έχω βρει πότε ακριβώς ιδρύθηκε, αν αυτό είναι γνωστό).

Υπάρχει μάλιστα και μια αναφορά του Στράβωνα ότι “οι Άραβες (οι ‘μαύροι Σύριοι’ όπως αναφέρει αλλιώς) που ήρθαν μαζί με τον Κάδμο έμειναν πίσω στην Ερέτρια και την Χαλκίδα” (όταν οι Γεφυραίοι μετακινήθηκαν στην Αττική).

________________________________________________________________________________________________________________

*Αν και δεν υπάρχει ετυμολογία διαθέσιμη στο ‘Acre,’ οι Έλληνες την ονόμαζαν ως Ακή (προφορά ‘Ακέ’) από το Akka, με το οποίο εμφανίζεται και σε Αιγυπτιακά ιερογλυφικά (19ος αιώνας) που σημαίνει ότι το όνομα ήταν πολύ παλιό.

To ‘acre’ έχει και την έννοια της υπαίθρου ή πεδιάδας, επίσης, ενώ υπάρχει και το προ-ελληνικό ‘akā́’ με την έννοια του ‘αιχμηρός’ (πιθανώς Λούβιο ή Φρυγικό σε καταγωγή).

Πάντως, το Akka είναι σημιτικό και δείχνει εξαιρετικά όμοιο με το Akkad, την πρωτεύουσα της Ακκαδικής Αυτοκρατορίας στη Μεσοποταμία, οπότε είναι πολύ πιθανώς Ακκάδιο σε καταγωγή, όπως μάλλον είναι και το ‘acre’ επίσης.

Το επίθεμα ‘-it(h)’ δείχνει να σημαίνει ‘θεά’ σε σημιτικά θεώνυμα, όπως και με τη θεά Bel-it, ενώ το ‘Tan-‘ φαίνεται να σχετίζεται με την γονιμότητα και την αγάπη.

Να σημειωθεί επίσης η αρχαία αιγυπτιακή πόλη Τάν-ις, όπως αποδιδόταν στα ελληνικά από το Ταν-ιτ (ίδιο με το όνομα της θεάς), στο ανατολικό δέλτα του Νείλου όπου υπήρχε έντονη παρουσία σημιτικών πληθυσμών.

Συνεπώς, μπορούμε να υποθέσουμε ότι το ‘Τανάγρα’ μπορεί να είχε μια εναλλακτική μορφή ως ‘Τανάκρα/Τανάκρη’ (‘Τανάκρε’ στα ελληνικά) οπότε να σημαίνει κάτι ως ‘Γόνιμη Χώρα/Γη’ δεδομένου ότι η θεά Tan-it(h) σχετιζόταν με τη γονιμότητα.

Όπως, επιπλέον, μπορούμε και να πούμε ότι τα σημερινά ‘άκρη’ και ‘ακίδα’ ή το αρχαίο ‘ακή’ (‘ακέ’ για τους Έλληνες) πολύ πιθανώς προέρχονται από τους Φοίνικες, που πιθανώς ήρθαν και σε αυτούς από αλλού.

** Το όνομα ‘Ερέτρια’ ήταν κανονικά ‘Ερέτρεια’ που σημαίνει ότι στα ελληνικά θα προφερόταν ‘Ερετρέα’ αντιθέτως.

Και μελετώντας σχετικά έχω κατασταλάξει στο συμπέρασμα ότι η Ερέτρια, ή Ερετρέα καλύτερα, σχετίζεται με την περιοχή που σήμερα ονομάζεται ‘Eritrea’ (‘Ερυθραία’ για εμάς), που φαίνεται ότι σχετιζόταν και με τους Φοίνικες.

Αλλά θα αναφερθώ πιο λεπτομερώς στο θέμα σε ξεχωριστό post.

The Phrygian Alphabet was the first ever to contain vowels

As you may know, it is generally held that the Phoenician alphabet, the oldest fully matured one in history, contained only consonants and it was the Hellenes (not Greeks!) who actually invented and added vowels to it after they adopted it, yet this is not quite true on a couple of accounts.

First, later versions of the Phoenician contained letters/symbols, known as matres lectionis (‘mothers of reading’), that were used as vowels whilst definitely four vowel letters that emerged in the later Hellenic alphabets derived on such; A out of Aleph, E out of He, Y out of Waw and I out of Yodh.

That said, early Phoenician script itself presented a few matres lectionis already.

Second, the Phrygian alphabet, which is older than any of the Aeolian/Lesbian (later called early Hellenic) ones, contained vowels in the full sense, five of them, and it is actually the very first one to do so: A, E, I, O, Y.

In fact, the Aeolian/Lesbian alphabets are almost identical to the Phrygian and emerged in Lesbos which could have been under Phrygian rule but definitely under heavy influence by them as the culture of the island indicates at the time.

Moreover, the Aeolians most likely came to Lesbos from nearby Aeolia in northwest Anatolia (Minor Asia) rather than Thessaly so were definitely already in at least close contact with the Phrygians.

The wider use of the Phoenician alphabet started through the Syro-Hittite states that emerged in southeast Anatolia around the same time that the Phrygian kingdom surfaced in the west central region thereof following the collapse of the Hittite empire in the late 13th and early 12th century BC.

Therefore, it makes perfect sense that Phrygians, who adopted and adapted it to their own language, functioned as the conductor that conveyed the Phoenician alphabet through Anatolia before it later arrived and was further spread and adjusted over the Aegean.

On top of it, there has got to be said that the extent of the Phrygian kingdom may have been considerably greater than admitted but I will expand on the matter in a separate post.