The primordial Ourea (or more likely Ur-Ea)

The Ourea (/ˈu:rea/, or alternatively Orea /`orea/) were ten primordial deities offspring of Titaness Gaia (or Gaea) that preceded most of the Titans and corresponded to as many respective deified holy mountains as guardians that spanned most of the very ancient known world.

Mount Uludağ, northwest modern Turkey, the ancient Phrygian Mount Olympus or Ulympus

Albeit considered part of the Hellenic (more properly Helenic – and not Greek!) mythology, they are actually inactive characters therein and some only present some action in stories beyond its sphere which, along with the clearly Anatolian structure of the name, strongly recommends an origin from the east.

That said, both forms look most likely Phrygian in descent as the interchange between the sounds /u/ and /o/ as concerns the letter ‘O’ is conspicuous in Old Phrygian, stretching over the best part of their history, where ‘Ω’ and apparently also the diphthong ‘OY’ were introduced to render the former sound in New Phrygian, attested between the first and third century AD (if not earlier).

The Hellenes (more properly Helénoi, or Helénēs), on the other hand, did not use ‘OY’ to render the sound /u/ but ‘Y,’ or ‘Ω’ (Ionians), whereas it was the so-called Koine (Common) that did when it emerged in Anatolia around 330 BC, a ‘bastard’ dialect they didn’t reckon as Hellenic but barbaric anyway.

Which, in turn, spells that ‘Orea’ is the older and ‘Ourea’ a much later form of the appellation in writing though the former effectively contained the latter phonetically.

On top of that, not only the stem ‘or-‘ seems to feature well in Old Phrygian but there was further a similar word ‘ΟΡ-ΥΑΝ’ (voiced as ‘or-uan’ or ‘ur-uan’) that means ‘guardian’ or ‘warden,’ a trait that well fits that of the Ourea.

Nonetheless, the quest of the roots of the name most likely doesn’t wind up here but rather runs far deeper in the past and east among the very influential Hurrians, out of the ranks of whom the Phrygians look as though they may as well have emerged themselves.

Looking closer, the pattern and pronunciation of either Our-ea or Or-ea strongly suggest and reflect a most likely earlier Hurrian form as ‘Ur-Ea’⁽¹⁾ behind it; where ‘ur,’ pronounced as either /ur/ or /or/ just like Phrygian ‘Or-,’ carries the sense of ‘elevated/above ground,’ ‘primeval/primordial’ or ‘source of (divine) light’ whilst ‘ea’ spells ‘earth, ground, mound’ and therefore meets the profile a great deal.

Now, the ten Ourea, or Orea, are lined up on several websites as Aitna (or Aetna), Athos, Helicon, Kithairon, Nys(s)os, Olympus 1, Olympus 2, Oreios, Parnes, and Tmolus – yet a list that doesn’t fully add up on a couple of grounds.

First, there cannot be two (or more) of the same offspring that bear the very same name and yet the above list displays two Ourea under the appellation Olympus, which correspond to the respective mountains in ancient Phrygia and Thessaly. Therefore, one of them is not the original.

Second, the line-up on display doesn’t show Belos (or Belus), a confirmed Oureo⁽²⁾ (or Oreo), which is actually the original name of Mount Olympus in Thessaly (nowadays Greece). The name itself breaks down as Bel-os/us and forms the apparent Anatolian and Hellenic rendering of Bel, Belu or Ba’al (meaning ‘Lord,’ ‘Master’), a major Akkadian, Babylonian and Phoenician god (or gods).

For that matter, Herodorus recounts that Cadmus⁽³⁾ and his men drove away the Hestiaeans, apparently Leleges (Luwian speaking peoples out of Anatolia), from northwestern Thessaly which entails a Phoenician hold over the region, with storm god Ba’al (Zeus)⁽⁴⁾ set up on the ‘throne’ of the mountain, in the wake in deep ancient times.

On the other hand, the Phrygian Olympus is the genuine one as there was actually a Phrygian mountain god named Olympos, who may be the same as the namesake Oureo, that was an early consort of supreme goddess Cybele as well as considered the inventor of the flute and father of the flute-playing Satyrs.

The name Olympus, or alternatively Ulympus, is most likely Phrygian as well. But I will discuss the matter of Olympus, which is very intriguing, at far greater length in a separate post as it merits. For the time, let’s now look at the proper make-up of the Ourea:

Aitna (or Aetna), Athos, Helicon, Kithairon, Nys(s)os, Olympus (Phrygia), Belus (later Thessalian Olympus), Oreios, Parnes, and Tmolus.

****************************************************************************************************

****************************************************************************************************

(1) Ea is also the name of the Akkadian and Babylonian god of the earth.

(2) Oureo (or Oreo) is most likely the root of modern Greek ‘όρος’ (`oros,’ mountain).

(3) Belus was also a legendary Pharaoh of Egypt of divine lineage who was further twin brother of King Agenor of Tyre (Phoenicia), father of Cadmus, and long ancestor of Perseus, the legendary founder of Mycenae.

(4) As I have reiterated, Zeus is an epithet (title) and not a theonym applied to king gods and Ba’al was a storm god that resembled the Zeus we have in mind a great deal at that.

The meaning and etymology of Attica

Attica is a region that nowadays covers the entire Attic Peninsula and forms a nomos, the equivalent of a county, that encompasses primarily capital Athens and its metropolitan area as well as surrounding towns but traces a long way back in time as a historical area.

That is actually the Latin form of the name that was ‘Αττική’ (pronounced as Attikḗ) in Ionian/Attic, probably also ‘Attica’ in wider Doric, during the Classical era but widely acknowledged as a pre-Hellenic etymon (a borrowed word), yet with the addition of the suffix ‘-a’ rather than formally presented ‘-ica’ in my view.

Why is that? Well, I am most confident that the name derives on the Phoenician and Semitic ‘Atiq’ or ‘Attiq’⁽¹⁾ (identical to ‘Attic’ in sound) which means ‘old, ancient’ as both the region and Athens present an apparent rich such heritage.

Something further backed up by the name Utica or Uttica which is a rather peculiar ‘Romanization’ of the name ‘Atiq’ (or ‘Attiq’) for the once Phoenician port and city that long preceded and lay near Carthage, meaning ‘New City/Town’ in contrast, in what is nowadays Tunisia.

For that matter, ancient writers considered Ut(t)ica, which ought to have been ‘At(t)ica’ (unless ‘u’ was voiced as ‘a’ in an exception), as apparently the oldest Phoenician port/city in north Africa, hence the name meaning ‘old or ancient,’ established at least around 1100 BC if not earlier.

Consequently, the name ‘Attiq’ for the region that lies in nowadays Greece would apparently signal that it was the oldest Phoenician ground in the vicinity or at least among the oldest.

The Phoenician presence is evidenced by the mention of the Gephyraei that settled in Athens in very old times by Herodotus and other ancient historians while Actaeus, the legendary first king of Athens (though the city didn’t carry that name yet), is connected to the Akkeoi (and not Akhaioi) who apparently descended from the Phoenician city of Akke (or Acre) as their name suggests.

Not only that but a daughter of his was named Phoenice (or Phoenike) after whom he named the Phoenician letters according to the legend where the word/name ‘acte,’ from which his name derives meaning ‘coast (man),’ is most likely Phoenician itself and follows the same pattern as ‘acre,’ ‘agre’ and ‘akke’ which are Phoenician, with a potential earlier Akkadian origin, as I have shown.

He was said to have ruled over a city or region named ‘Acte/Akte’ (coast) but whether that concerned Attica or some other place is obscure. There has got to be said that ‘Chalcidice’ (modern Chalkidiki), a name of also Phoenician root, in north nowadays Greece was earlier named ‘Acte’ and entertained a number of Phoenician colonies itself as well.

Finally, the account of Pausanias that Attica got its name from Atthis (or Athis, rendered as ‘Attis’), daughter of later king Cranaus, may have rather had more to do with the name of later Athens as her name suggests – and, come to that, the city retained the name of Cecropeia during the reigns of at least the four kings that followed her father as the story goes.

Moreover, her name sounds Phrygian (Attis) or Lydian (‘Atthj’) and so does her father’s predecessor Cecrops, a similar pattern to Phrygian king Pelops after whom Peloponnese was named, who was also linked to the Caucones, a Caucacian peoples that are named among the early dwellers of Attica.

****************************************************************************************************

(1) Attiqa in Arabic.

Οι Φοίνικες Γεφυραίοι (Gephyraei)

Οι Γεφυραίοι (Gephyraei) είναι ένα Φοινικικό φύλο για το οποίο πολύ λίγα διασώζονται και οι οποίοι αναφέρονται από τον Ηρόδοτο ανάμεσα στους ακόλουθους του Κάδμου, του θρυλικού Φοίνικα ιδρυτή των Θηβών (Βοιωτία) που ήταν γιος του βασιλιά Αγήνορα της Τύρου.

The assassination of Hipparchus by Harmodius and Aristogeiton

Αναφέρεται επίσης ότι κατέλαβαν την περιοχή της Τανάγρας, βορειοανατολική Βοιωτία, και θεωρούνταν οι αρχαιότεροι κάτοικοι (και πιθανότατα οι ιδρυτές) της ομώνυμης πόλης που ονομαζόταν αρχικά Γέφυρα από το όνομά τους.

Θα πρέπει να αναφερθεί εδώ ότι το Γέφυρα (Κοινή), που θα προφερόταν ως ‘Γκεπούρα’ από τους Έλληνες, όπως και το αντίστοιχο Γεφυραίοι δεν έχει καμία γνωστή ετυμολογία που σημαίνει ότι έχει έρθει από αλλού.

Υπήρχε πάντως η πολύ αρχαία πόλη Geshur, παρόμοιο όνομα, στο Λεβάντε (η πατρίδα των Φοινίκων), που είχε επίσης τη σημασία της ‘γέφυρας,’ πιθανώς ως ‘πέρασμα,’ που ουσιαστικά επιβεβαιώνει τη σημασία αλλά και τη σημιτική ρίζα του ονόματος.

Δεδομένου ότι ‘shur’ σημαίνει κάτι σαν ‘φρούριο’ ή ‘οχυρωμένη πόλη,’ αυτό το πρόθεμα ‘ge-‘ της αποδίδει την έννοια του ‘περάσματος’ (έστεκε σε μια ερημική περιοχή ανατολικά της Θάλασσας της Γαλιλαίας) οπότε κατά τον ίδιο τρόπο το ‘-φυρ-‘ (Γέφυρα), προφανώς ‘p(h)ur’ στα σημιτικά, θα είχε κάποια έννοια ως ‘πόλη/περιοχή’ και το όνομα (Gephur) θα σήμαινε ‘πόλη/περιοχή-πέρασμα/σύνδεσμος.’

Αργότερα, φαίνεται ότι ή εκδιώχθηκαν ή πολλοί από αυτούς μετακινήθηκαν νότια και εγκαταστάθηκαν στην Αττική στην δυτική όχθη του Κηφισσού, κάτι που λογικά έγινε αιώνες αργότερα (η Αθήνα εμφανίζεται σαν πόλη στο δεύτερο μισό της δεύτερης χιλιετερίδας π.Χ.) δεδομένης της εποχής της άφιξης του Κάδμου στην περιοχή, όπου διατήρησαν το όνομά τους.

Και λέω ότι πολλοί από αυτούς μπορεί να μετακινήθηκαν επειδή ο Στράβωνας, που έζησε πολύ αργότερα στον πρώτο αιώνα π..Χ., αναφέρει ότι οι κάτοικοι της Τανάγρας ονομαζόντουσαν και Γεφυραίοι ακόμη και στην εποχή του.

Εδώ θα πρέπει να σημειώσω ότι το πρόθεμα ‘Ταν-‘ δείχνει επίσης φοινικικό καθώς εμφανίζεται στό όνομα της θεάς Tan-it ή Tan-ith που συνδέεται με την Astarte, το αντίστοιχο της Ishtar (από όπου προέρχεται η Αφροδίτη).

Από την άλλη πλευρά, το ‘-αγρα’ (άγκρα για τους Έλληνες) ή agra στα Λατινικά εναλλακτικά εμφανίζεται και ως ‘-acre’ (πιθανώς χερσόνησος), όπου Acre ή Akka* ήταν πόλη (σε μια ‘αιχμηρή’ χερσόνησο) όπου λατρευόταν ως κύρια θεά στη χώρα των Φοινίκων.

Μάλιστα, γυρνώντας στους Γεφυραίους, οι Αρμόδιος και Αριστογείτων (εραστές μεταξύ τους) που δολοφόνησαν τον τύραννο της Αθήνας Ίππαρχο, αδερφό του Ιππία και γιου του Πεισίστρατου, το 514 π.Χ. ανήκαν σε αυτούς.

Οι ίδιοι (Γεφυραίοι), ή αρκετοί από αυτούς, ισχυρίζονταν ότι προέρχονταν από την Ερέτρια αλλά είναι πολύ πιθανόν ότι και αυτή, όπως και η Χαλκίδα (Καλκίντα στα ελληνικά), που είναι ουσιαστικά γειτονική με την Τανάγρα να ήταν επίσης Φοινικική την ίδια εποχή.

Ερέτρια** φέρεται να σημαίνει ‘πόλη των κωπηλατών’ (αν και δεν είμαι τόσο σίγουρος για αυτή την ερμηνεία) και οι Φοίνικες ήταν θαλασσοκράτορες και πρωτοπόροι, αυτοί που εισήγαγαν τις διήρεις και τριήρεις (πλοία με δύο και τρεις σειρές από κωπηλάτες αντίστοιχα) στο ναυτικό κόσμο.

Περαιτέρω, υπήρχε και αρχαία πόλη με το όνομα Καλκίς στο χώρο του Λίβανου (αλλά δεν έχω βρει πότε ακριβώς ιδρύθηκε, αν αυτό είναι γνωστό).

Υπάρχει μάλιστα και μια αναφορά του Στράβωνα ότι “οι Άραβες (οι ‘μαύροι Σύριοι’ όπως αναφέρει αλλιώς) που ήρθαν μαζί με τον Κάδμο έμειναν πίσω στην Ερέτρια και την Χαλκίδα” (όταν οι Γεφυραίοι μετακινήθηκαν στην Αττική).

________________________________________________________________________________________________________________

*Αν και δεν υπάρχει ετυμολογία διαθέσιμη στο ‘Acre,’ οι Έλληνες την ονόμαζαν ως Ακή (προφορά ‘Ακέ’) από το Akka, με το οποίο εμφανίζεται και σε Αιγυπτιακά ιερογλυφικά (19ος αιώνας) που σημαίνει ότι το όνομα ήταν πολύ παλιό.

To ‘acre’ έχει και την έννοια της υπαίθρου ή πεδιάδας, επίσης, ενώ υπάρχει και το προ-ελληνικό ‘akā́’ με την έννοια του ‘αιχμηρός’ (πιθανώς Λούβιο ή Φρυγικό σε καταγωγή).

Πάντως, το Akka είναι σημιτικό και δείχνει εξαιρετικά όμοιο με το Akkad, την πρωτεύουσα της Ακκαδικής Αυτοκρατορίας στη Μεσοποταμία, οπότε είναι πολύ πιθανώς Ακκάδιο σε καταγωγή, όπως μάλλον είναι και το ‘acre’ επίσης.

Το επίθεμα ‘-it(h)’ δείχνει να σημαίνει ‘θεά’ σε σημιτικά θεώνυμα, όπως και με τη θεά Bel-it, ενώ το ‘Tan-‘ φαίνεται να σχετίζεται με την γονιμότητα και την αγάπη.

Να σημειωθεί επίσης η αρχαία αιγυπτιακή πόλη Τάν-ις, όπως αποδιδόταν στα ελληνικά από το Ταν-ιτ (ίδιο με το όνομα της θεάς), στο ανατολικό δέλτα του Νείλου όπου υπήρχε έντονη παρουσία σημιτικών πληθυσμών.

Συνεπώς, μπορούμε να υποθέσουμε ότι το ‘Τανάγρα’ μπορεί να είχε μια εναλλακτική μορφή ως ‘Τανάκρα/Τανάκρη’ (‘Τανάκρε’ στα ελληνικά) οπότε να σημαίνει κάτι ως ‘Γόνιμη Χώρα/Γη’ δεδομένου ότι η θεά Tan-it(h) σχετιζόταν με τη γονιμότητα.

Όπως, επιπλέον, μπορούμε και να πούμε ότι τα σημερινά ‘άκρη’ και ‘ακίδα’ ή το αρχαίο ‘ακή’ (‘ακέ’ για τους Έλληνες) πολύ πιθανώς προέρχονται από τους Φοίνικες, που πιθανώς ήρθαν και σε αυτούς από αλλού.

** Το όνομα ‘Ερέτρια’ ήταν κανονικά ‘Ερέτρεια’ που σημαίνει ότι στα ελληνικά θα προφερόταν ‘Ερετρέα’ αντιθέτως.

Και μελετώντας σχετικά έχω κατασταλάξει στο συμπέρασμα ότι η Ερέτρια, ή Ερετρέα καλύτερα, σχετίζεται με την περιοχή που σήμερα ονομάζεται ‘Eritrea’ (‘Ερυθραία’ για εμάς), που φαίνεται ότι σχετιζόταν και με τους Φοίνικες.

Αλλά θα αναφερθώ πιο λεπτομερώς στο θέμα σε ξεχωριστό post.