As already presented, the Midas Monument is a high rock-cut relief in the shape of a pedimented temple front that lies on the cliff side of the citadel of the ancient Phrygian city of Mida (Yazılıkaya in Turkish), province of Eskişehir in northwest nowadays Turkey.
The monument bears a dedication on the upper left hand side in Old Phrygian by Ates, son of Arkias, that has “ΜΙΔΑΙ ΛΑFΑΓΤAEI FΑΝAKTEI ΕΔΑΕΣ” to the effect of ‘Midai (She of Mida, Cybele) overlord and leader of people dwells/is present here,’ likely fashioned in the late eighth century BC.
It was initially erroneously taken for King Midas’s tomb, hence its name, due to the presence of the name ‘Midai’ in the above mentioned inscription, yet the latter eventually turned out to be yet another epithet of Phrygian supreme goddess Cybele, apparently as patron and protector of the city.
For that matter, the site served as a sanctuary of Cybele herself where a statue of the goddess would be placed in the entrance-shaped niche at the bottom of the monument, potentially representing a ‘spiritual doorway,’ during rituals or ceremonies.
So let’s probe into this inscription breaking it down part by part.
ΜΙΔΑΙ
To begin with, I am very confident that the city of Mida followed the same naming pattern as other ancient cities that lay under the aegis of Cybele whether Mycenaean and later Achaean, such as Athenai (Athens) and Thebai (Thebes), or also very likely other Phrygian counterparts, such as Kolossai or Kelainai, to the effect of ‘Midai.’
Along these lines, Cybele herself would take up the name of each city that evoked her as a protector by means of an epithet in a form that would spell ‘She/The Lady of (name of the city).’
Thereby Cybele carried the epithet ‘Αθηνή’ (Atḗnē), spelling ‘She/Lady of Athens,’ ‘Θηβή’ (Tḗbē), meaning ‘She/Lady of Thebes,’ or ‘Μυκηνή’ (Mukḗnē), meaning ‘She/Lady of Mycenae,’ as an instance.
The reasoning behind the plural names of ancient cities is far from clear but, looking at the form ‘Midai’ (Cybele) for Mida in the inscription in discussion, I am beginning to speculate that the suffix ‘-ai,’ voiced as ‘a-i’ (very similar in both sound and function to later Latin ‘-ae’), may have not had a plural function initially but rather shaped a feminine possessive form of the name referred to.
The above argument can be supported by Phrygian male patronyms such as ‘ΑΡΚΙΕϝΑΙΣ,’ meaning ‘son of ΑΡΚΙΑΣ,’ where the respective suffix ‘-ais’ (voiced as ‘a-i-s’) comes at the end of the possessive adjective, corresponding to the female ‘-ai’ above.
Therefore, the name ‘ΜΙΔΑΙ’ in the inscription most certainly shapes a feminine possessive form spelling ‘She/Lady of Mida’ in this case. By implication, ‘ΑΘΗΝΗ’ (Atḗnē) would have been ‘ΑΤΕΝΑΙ/ΑΘΗΝΑΙ’(1) and ‘ΘΗΒΗ’ (Tḗbē) would have been ‘ΤΕΒΑΙ/ΘΗΒΑΙ’(1) respectively as epithets of Cybele in earlier stages.
As the letter ‘H’(2) with a similar sound (long ‘e’) came along, as well as other developments, the use of the suffix ‘-ai’ could then have been likely gradually delegated to eventually help form plural feminine nouns later.
Many modern historians suggest that there were sisterhoods of priestesses devoted to Cybele(3) bearing her epithet, such as ‘Athenai’ or ‘Thebai,’ in the respective cities which may have eventually influenced such a switch in function into plural of the suffix ‘-ai’ with female names.
Therefore, ancient cities under the aegis of Cybele seem to have eventually ended up carrying the respective (plural) name of the sisterhood of priestesses dedicated to her therein.
(1) Same pronunciation as ‘Atena-‘i’ and ‘Teba-‘i’ respectively.
(2) Eventually, ‘H’ supplanted ‘ai’ as suffix in feminine possessive forms in tongues/dialects such as Phrygian and Ionian (which carries a profound Phrygian platform).
(3) More precisely, modern historians say that it is the very same goddess in all those ancient cities, which adds up.
Cybele is clearly the protectress of Athens and most likely Thebes, venerated as principal goddess, so it follows that she would have been of Mycenae as well.
Έχοντας αναφερθεί νωρίτερα στους Ίονες (ή πιο σωστά Ιόνες) που προήλθαν από τους Πελασγούς της Πελασγικής Αιγιαλείας, καιρός είναι να περάσουμε και στο εξίσου σημαντικό δεύτερο μέρος του θέματος που αφορά τους Ίωνες (με ‘-ω-‘ αντί για ‘-ο-‘) τώρα.
Ενδιάμεσα, παρουσίασα και δύο παραρτήματα σχετικά με την ετυμολογία και καταγωγή του ονόματος Αιγιάλεια, της χώρας των Ιόνων, όπως και τη σημιτική λεξική ρίζα ‘Ιό-‘ (‘Yoḥ-‘) σχετικά με την ετυμολογία και σημασία του ονόματος του Ίον (ή πιο σωστά Ιόν), από τον οποίο πήραν το όνομά τους.
Οι Ίωνες
Αυτοί που ακολουθούν χρονικά μεταξύ των δύο και σημαντικά είναι οι Ίωνες ή πιο σωστά Ιούνες, ενδεχομένως και Γιγούνες ή Γιούνοι σε μια πρώιμη μορφή, που δεν ήταν άλλοι από τους Αθηναίους καθώς και όλους τους Αχαιούς που κατέφυγαν στην Αθήνα κατά την Δωρική Κάθοδο παίρνοντας αυτό το όνομα από τον βασιλιά Ίων(α).
Ο Ίων(α)
Ο Ίων(α) ήταν θρυλικός Αχαιός βασιλιάς ή ευγενής που οδήγησε σε μια εποχή μεγάλης ανάγκης ένα μεγάλο αριθμό από φυγάδες Αχαιούς, εκδιωγμένοι από την ανατολική και νότια Πελοπόννησο από τους εισβολείς Δοριείς (και όχι Δωριείς), περνώντας απένταντι βορειοδυτικά στην σημερινή Στερεά Ελλάδα για να διασχίσουν μια μεγάλη περιοχή κυκλικά και να καταλήξουν τελικά στην Αθήνα, όπου και βρήκαν καταφύγιο.
Ίσως, νωρίτερα μέσα στην όλη διαδικασία, να ήταν και ανάμεσα σε αυτούς που ηγήθηκαν των εκδιωγμένων Αχαιών για να απωθήσουν με τη σειρά τους αυτοί τους Ίονες (Πελασγοί) από την Πελασγική Αιγιαλεία και να εγκατασταθούν οι ίδιοι εκεί(1), με αποτέλεσμα να πάρει η περιοχή τελικά το όνομα Αχαία(2) με το οποίο φθάνει ως νομός και στις μέρες μας.
Στην Αθήνα, ο Ίων(α) αναδείχθηκε σε βασιλιά της πόλης-κράτους και δεδομένου ότι η βασιλεία του χαρακτήρισε μια σημαντική καμπή της ιστορίας της οι κάτοικοί της, παλιοί και νέοι, πήραν και το όνομά του ως Ίωνες έκτοτε – κάτι που ακολουθούσε και την παράδοσή τους χαρακτηριζόμενοι στο παρελθόν και ως Κεκροπείς ή Ερεχθείς μεταξύ άλλων από προηγούμενους σημαντικούς βασιλείς τους.
Και φυσικά, οι Αθηναίοι θα έπαιρναν ένα νέο όνομα από ένα βασιλιά τους (Ίων) και όχι γιατί κάποιοι με το όνομα Ίονες, που είναι και διαφορετικό από το Ίωνες, εγκαταστάθηκαν εκεί (κάτι που δεν έγινε ποτέ). Που δείχνει και το πόσο ‘κουτσό,’ αν όχι αστείο, είναι το όλο επιχείρημα μιας μερίδας σύγχρονων ιστορικών.
Όπως επίσης δείχνει και γιατί στο ‘γενεαλογικό δέντρο’ που παρουσιάζει ο Ησίοδος στον ‘Κατάλογο Γυναικών’ εμφανίζει τον Ίωνα ως αδερφό του Αχαιού, προσωποποιώντας τα αντίστοιχα φύλα/λαούς, καθώς οι Ίωνες προήλθαν από τους Αχαιούς της Αθήνας παίρνοντας ένα νέο όνομα.
Να σημειωθεί, επίσης, ότι ο Ηρόδοτος αναφέρει ότι όλοι οι Ίωνες είχαν καταγωγή από την Αθήνα.
Ετυμολογία του ονόματος
Το όνομα Ίων(α), προφερόμενο ως Ιούν(α)’(3) στα ελληνικά (ίσως και πρώιμα ως ‘Γιούν(α)’), είναι επίσης σημιτικό και προέρχεται από το Yonah (/’Yunā/ ή /’Yawnā/’) που μεν σημαίνει κάτι ως ‘περιστέρι/περιστερά’ αλλά στην συγκεκριμένη περίπτωση φέρει την έννοια του ‘ειρηνοποιός.’ Εναλλακτικά, στα σημιτικά, μπορεί να προφέρεται και ως ‘yonáh’ (μάλλον μεταγενέστερο).
Εδώ θα πρέπει να πούμε ότι το ‘Ω’ εμφανίστηκε πολύ κατοπινά και προφερόταν ως ‘ου,’ ή ως μακρό ‘ο’ που πλησίαζε σε ήχο με το ‘ου’ και πάλι(4), τόσο στα φρυγικά όσο και τα ελληνικά. Κάτι που αντανακλάται και στην απόδοσή του ‘Ίων(α)’ ως ‘/Yaunā/’ ή ‘/Yunā/’(5) στην Παλαιά Περσική καθώς και ‘/yōnā/’ στη Μέση Περσική (γύρω στο 300 π.Χ.) που ακολούθησε μεταξύ άλλων.
Ο Μέλανθος
Θα πρέπει να σημειωθεί εδώ ότι υπήρχε ένας βασιλιάς της Πύλου που ονομαζόταν Μέλανθος(6) (‘Μελάν-τος’ στα ελληνικά, σημαίνοντας μάλλον ‘μαυριδερός’) που εκδιώχθηκε από τους Δοριείς και μαζί με τους Αλκμαίονα και τους γιους του Παίονα κατέφυγε στην Αθήνα όπου έγινε βασιλιάς της, ενώ το ‘Ίωνες’ δείχνει να συνδέεται μαζί του επίσης.
Ενδεχομένως, να είναι το ίδιο μυθικό πρόσωπο τότε. Αν και σύμφωνα με μια άλλη εκδοχή τελικά εγκαταστάθηκε στην Ελευσίνα αντιθέτως. Η χρονολογία της βασιλείας του (1126 – 1080 π.Χ.), αν αυτή τελικά υπήρξε όντως, πάντως είναι σίγουρα λάθος όπως γενικότερα δείχνει μεγάλο μέρος της λίστας με τους βασιλείς της Αθήνας.
Πότε έγινε η Δορική Κάθοδος
Αυτό φαίνεται τόσο από την λίστα των βασιλέων της Σπάρτης στη ‘νέα εποχή’ με τον Ευρυσθένη (‘Εουρουστένες’ στα ελληνικά, ένα όνομα που δείχνει Αχαϊκό ωστόσο) πρώτο γύρω στο 930 π.Χ. αλλά και την αρχαιολογία να υποδεικνύει ότι σημαντικές αλλαγές και μια νέα έλευση στην Πελοπόννησο παρατηρούνται μετά το 950 π.Χ.
Επιπλέον, η όλη αποικιακή πολιτική λόγω της απότομης διόγκωσης του πληθυσμού της Αθήνας, όπως και όλων των αναγκών που προέκυψαν, ξεκινά τον αμέσως επόμενο (ένατο) αιώνα π.Χ. κάτι που επίσης ευθυγραμμίζεται με τα παραπάνω ως περαιτέρω απόδειξη.
Εδώ θα πρέπει να πούμε ότι το σύστημα χρονολόγησης (ημερολόγιο) της Αθήνας ήταν εξαιρετικά πολύπλοκο οπότε είναι πολύ πιθανό σε πολλά σημεία του μακρινού παρελθόντος να έχει μεταφραστεί λάθος, ενώ ήταν και διαφορετικό από αυτό που ακολουθούσε η Σπάρτη.
(1) Δεδομένου ότι το όλο εγχείρημα να οδηγήσει ένα μεγάλο αριθμό από Αχαιούς στην Αθήνα ξεκίνησε από εκεί.
(2) Όπως έχω αναφέρει ξανά, τα ονόματα Αχαιός και Αχαία εμφανίζονται με σημαντική καθυστέρηση μετά.
(3) Ενδεχομένως, μια παλαιά μορφή του ονόματος να είναι Ἰαϝων’ (προφερόμενο ως ‘/Iā́wōn/’) που ευθυγραμμίζεται πλήρως με το αραμαϊκό ‘/yawōn/’.
Δεδομένου ότι το ‘Ω’ άργησε συγκριτικά να εμφανιστεί, θεωρώ ότι αρχικά θα ήταν μάλλον ‘ἸΑϝΥΝ,’ που συνιστά φρυγική δομή.
(4) Το Ω δείχνει να ακολουθεί μια πορεία από άποψη ήχου από ‘ου’ σταδιακά προς μακρό ‘ο’ (το οποίο στη γλώσσα μας έχει χαθεί προ πολλού).
(5) Αναφέρεται ένας άγνωστος λαός με το όνομα αυτό στο χώρο της ανατολικής Μεσογείου και κοντά στο Λεβάντε στο δεύτερο μισό της δεύτερης χιλιετερίδας π.Χ.
Με δεδομένο το σημιτικό όνομα, πιθανότατα να αποτελούσε κάποιο σημιτικό φύλο ή λαό που εμφανίστηκε μάλλον σχετικά σύντομα στην περιοχή – αλλά δεν φέρουν καμία σχέση είτε με τους Ίωνες ή τους Ίονες.
(6) Ένα όνομα που παρουσιάζει το δίγραμμα ‘-νθ-‘ που είναι μάλλον πελασγικό ωστόσο.
The Midas Monument is a high rock-cut relief, measuring about 17m high and 16.5m wide, in the shape of a pedimented temple front that lies on the cliff side of the citadel of the ancient Phrygian city of Mida (Yazılıkaya in Turkish), province of Eskişehir in northwest nowadays Turkey.
It bears a dedication in Old Phrygian on the upper left hand side by Ates, son of Arkias, that has “ΜΙΔΑΙ ΛΑFΑΓΤAEI FΑΝAKTEI ΕΔΑΕΣ” to the effect of ‘Midai (She of Mida, Cybele) overlord and leader of people dwells/is present here,’ likely fashioned in the late eighth century BC.
The monument was initially erroneously taken for King Midas’s tomb, hence its name, due to the presence of the name ‘Midai’ in the above mentioned inscription, yet the latter eventually turned out to be yet another epithet of Phrygian supreme goddess Cybele, apparently as patron of the city.
In point of fact, the site served as a sanctuary of Cybele herself where a statue of the goddess would be placed in the entrance-shaped niche at the bottom of the monument, potentially representing a ‘spiritual doorway,’ during rituals or ceremonies.
Looking at it, the carved out pedimented temple front and the false doorway (niche) could as well have stood for a visual temple of Cybele, who emerged (was born) from a rock according to legend, as well as portal that connects the known and unknown, the living and the dead, since the goddess was held as a mediator between the two.
The façade of the monument displays a fabulous geometric pattern made up of crosses, triangles and squares where there is a similar unfinished second rock-cut monument a few hundred metres round on the very same rock cliff.
Slightly to the south of the monument lies a rock-cut necropolis that contains several Phrygian tombs while on top of the citadel can be found a magnificent altar of the Mother Goddess (Cybele).
Finally, I am very confident that the city of Mida followed the same naming pattern as other ancient cities that lay under the aegis of Cybele to the effect of Midai(1). That can be substantially recommended by the form ‘Midai’ of her name in the earlier mentioned inscription.
On the other hand, the Turkish name Yazılıkaya simply means something like ‘Place of the Inscription Rock.’
Attested in several inscriptions and sources, Ti Zeus may be scarcely known in our time but shaped a major Phrygian deity in his day that was actually a king storm/sky god, namely wielding thunder and lightning as well as dwelling high in a holy mountain.
The abduction of Ganymede by Zeus
Name
His name comprises the theonym (proper name) of Ti (likely earlier Te), which apparently means ‘god’ (or even ‘lord’), along with the epithet/title ‘Zeus’(1) (pronounced as ‘zdeus’) that is very much certain of Phrygian origin spelling ‘heavenly, mighty,’ customarily attached to a king god in a geographical area or a religious polytheistic system.
The female equivalent of Tiϝeia, meaning ‘goddess’ (or ‘mistress’), spelt with a wau (digamma) in the middle indicates that the name is very old while Ti appears also later as Ti(ϝ)-os(2), with a likely (earlier) further version of Te(ϝ)os, in Old Phrygian which is most likely the root of the word ‘theos’ (‘θεός’(3), meaning ‘god’ in Hellenic) later.
His name also appears in the form of Ti Jes, with Jes (/’zəs/) a later form of Zeus (/zdeus/), in neo-Phrygian towards the late first millennium BC.
Trojan War and Phrygian Olympus
Although his name may not ring a bell to you, Ti Zeus is actually the ‘Zeus’ that appears in the epoch of ‘Iliad’ and the legend of the Trojan War, hence why he seems to favour the defending Trojans, as he watches the battles rage on and weighs up the opposing sides along with the other gods (who may also often interfere in the warfare) from high in the Phrygian holy mountain Olympus.
The Phrygian Olympus, no other than modern Ulu-dağ in Turkey, is the genuine Olympus that commanded a plain view of the Troad and the battlefields beyond, thus shaping the holy mountain referred to by Homer and the other composers of the overall ‘Epic Cycle’ over the Trojan War.
For that matter, the very name Olympus/Olympos (or alternatively Ulympus/Ulympos) is most likely Phrygian itself as there was a very old Phrygian mountain god of that very name, maybe the same as the namesake primordial Oureo (Olympos) in place, who was an early consort of Phrygian supreme goddess Cybele as well as the inventor of the flute and father of the flute-playing Satyrs.
On the other hand, the mount Olympus in Thessaly, nowadays Greece, was originally named Belus(4) apparently after Phoenician storm god Ba’al or Belu, with Herodotus recounting the legend of Phoenician Cadmus and his men gaining hold of the region, and was very likely renamed when Anatolian speakers later settled about and set up their own gods thereon, as place-names in the vicinity suggest.
Mount Ida
Zeus, namely Ti Zeus, is also mentioned by Homer to watch the battles outside Troy from the even closer outlook of Mount Ida in Phrygia, sacred to Phrygian supreme goddess Cybele, and likely from the altar in place dedicated to him as his birthplace, or hiding place after his birth, on a western foothill, near modern Adatepe, below.
The respective Mount Ida in Crete was named after this mountain and the legend of the birth, or hiding, of (Ti) Zeus therein was carried over following the influx of Hurrians, the ranks of whom the Phrygians may have emerged from, along with other Anatolian peoples to dominate over the island in the second age, starting around 1700 BC, of the so-called Minoan civilization.
(Ti) Zeus was also said to have abducted handsome divine Trojan hero Ganymede(5), son of Tros founder of Troy, from nearby Mount Ida employing, or transformed himself as, the Eagle (a symbol and personification of Zeus) and taken him up to Olympus (Phrygia) where he made him the formal Cup Bearer, serving nectar and ambrosia, of the gods.
It is quite interesting that Ganymede’s predecessor as Cup Bearer for the gods, goddess Hebe, was also named Ganymeda which suggests she was apparently part of Trojan or Phrygian tradition and origin herself as well.
Quite simply, these were Phrygian and Anatolian legends that came over with the waves of Anatolian speakers that settled in what is now Greece in the second millennium BC and were much later incorporated in the mythology of the Hellenes that emerged out of them.
Eastern Roman references to Ti Zeus
Stephanus of Byzantium(6) (6th century AD), an Eastern Roman grammarian and historian, identifies Zeus with Ti (Zeus) and says that according to famed ancient Athenian orator and statesman Demosthenes he was known as Tios in Bithynia (north Anatolia), as further evidence.
Ti Zeus and Bas
Ti Zeus is also associated, even identified, with further Phrygian god Bas (ΒΑΣ) although the latter could be nothing more than yet another epithet for the former to the effect of ‘shining, bright.’
Nevertheless, I personally feel that ‘Bas’ more likely means ‘(divine) guardian/hero,’ thereby also bearing light, and it’s rather a potential similar form of ‘8as’ (‘8ΑΣ’) very likely pronounced as ‘fəs,’ out of the same root that could carry the sense of ‘shining, bright.’
The latter would also have a genitive form of ‘8os’ (voiced as ‘fos’) which would make the very likely root of Hellenic ‘φως’ (light).
The sense of ‘(divine) guardian’ in ‘bas’ could be drawn out of the respective suffix in ‘Cory-bas,’ the singular form of Phrygian Cory-bant(e)s (the priest-guardians of Cybele), for instance.
Here, the first component either refers to the particular crested helmet (corys) they wore as ‘crested helmet guardian’ or even more so means mountain (corys) to the sense of ‘mountain guardian,’ as Corybantes were.
For that matter, the rare letter ‘8’ is rather erroneously given formally as equivalent to ‘B’ in Phrygian as judging by its pronunciation in the few other ancient alphabets that contain it, such as neighbouring Lydian, it is most likely voiced as ‘f’ instead.
The epithet ‘Bagaios’
Ti Zeus seems to also carry the epithet Ba-gaios which may spell ‘earth guardian’ as he resides on (Phrygian) Olympus which was a primordial guardian of the earth as an Oureo (or Oreo).
Furthermore, the structure ‘gaios’ (devoted to/of the earth) recommends a certain feminine form of ‘gaia’ (devoted to/she of the ‘ge’ (ΓΗ), which means ‘earth’) and therefore the origin of the same word that appears in the so-called ‘Homeric Hellenic,’ which is heavily influenced by Luwian and Phrygian.
Ti Zeus, the god behind Olympian Zeus
Working up to a crescendo, Phrygian Ti Zeus is actually the Olympian Zeus celebrated at the ancient Olympic Games in Olympia (modern Greece). Yes, you read that right!
That is actually clearly demonstrated by the multi-figure Late Archaic terracotta statue group displaying Zeus carrying young Ganymede up to mount Olympus that adorned the Olympic complex, dated to around 480 – 470 BC.
As accounted earlier, that is a Phrygian/Anatolian myth that regards Ti Zeus and the abduction of the Trojan Prince to nearby Phrygian Olympus to serve as Cup Bearer for the gods invoked in the statues.
On top of that, Ti Zeus was Olympian anyway as he resided, and presided, among the gods in the Phrygian Olympus.
After all, the very founding of the ancient Olympics lay in the victory of legendary Phrygian Pelops, venerated himself in Olympia, in a chariot race to become king of Pisa, Peloponnese, so that makes perfect sense.
Peloponnese itself was named after him, meaning ‘Pelops’s Island,’ as along with his son Atreus and their line that included the likes of Agamemnon and Menelaus formed the effective second and more powerful Phrygian dynasty of what much later became known as ‘Achaean’ world, a name that also looks as though originating in Anatolia.
(1) As I have reiterated, ‘Zeus’ is not a theonym (actual name of a god that is) but an epithet meaning ‘heavenly, mighty’ that is of Phrygian origin attributed to a king god in a polytheistic system or a geographical area.
It always followed the theonym in an honourary function as can further be attested in Ma Zeus (apparently Cybele) where the same Phrygian structure was applied with ‘ΔΕΥΣ’ or ‘ΔΕΣ’ (meaning ‘god,’ but not a king one) as occurs in ΜΗΝ ΔΕ(Υ)Σ.
The Hellenes later adopted the epithet in the very same form and pronunciation, as well as the above mentioned structure.
(2) ‘Tios’ was originally the genitive form of ‘Ti’ incidentally.
(3) The letter ‘θ’ was pronounced as aspirated ‘t’ in ancient Hellenic.
(4) Apparently, Thessalian Olympus retained ‘Belus/Belos’ as a second name.
(5) Unlike what is given around, ‘Ganymede’ seems rather likely to mean ‘Beautiful/Beaming (gany-) Prince (mede),’ where the stem ‘gan-‘ exists in Phrygian (possibly spelling ‘craft,’ ‘skill’), but it could also trace all the way back to ancient Sumerian ‘gan’ (‘slave/depended’) to the effect of ‘Slave Prince’ that also fits the profile.
Furthermore, the original form ‘Ganymede’ without a final ‘-s’ falls in line with the early Phrygian formation of nouns.
(6) The attributive ‘of Byzantium’ was apparently attached to him much later.
According to ancient historians, as well as mythology, the Thebes (Thebai) in Boeotia (central nowadays Greece) gained their name from their Phoenician founder Cadmus in honour of his father, King Agenor of Tyre, out of the respective major city of Thebes on the Nile in ancient Upper Egypt, which the latter used to be a former ruler (Pharaoh) of.
In order to distinguish them, they were more precisely referred to as ‘seven-gated’ and ‘hundred-gated’ respectively and so they appear as early as Homer’s ‘Iliad’ for that matter.
All the same, King Agenor was more precisely an Egyptian, just as his wife and queen Telephassa, which by implication essentially renders Cadmus as such. But there was a fine line between Egypt and Phoenicia as the two considerably overlapped along the age of the second millennium BC.
The genuine Egyptian name for the Thebes of the Nile, Upper Egypt, was ‘Waset’ that breaks down as ‘Was-et’ spelling ‘City (-et) of the Was (the Sceptre of Pharaohs),’ an appellation that presents a semitic structure, since the city served as the capital of unified (or earlier of Upper) Egypt for long spells during the Middle and New Kindgom.
On the other hand, the name ‘Thebes’ probably comes from an earlier form of much later demotic Egyptian ‘tꜣ jpt,’ or even ‘tꜣ jpy,’ that was likely pronounced as ‘Ta(w)`jpet,’ and reads ‘Land/Place of the Temple.’ The sequence of ‘jpt/y’ stressed in the second component of the name effects a sound similar to ‘-be’ I should add here.
And I allude to the latter since ‘Θήβαι (Thebai/Thebes),’ which actually didn’t share the exact same location as modern Theba (central nowadays Greece), in Hellenic would be pronounced as ‘tε:-ba-i’ (probably level-stressed) since ‘θ’ was voiced as aspirated ‘t’ and ‘β’ as ‘b’ where the diphthong ‘ai’ was rendered as ‘a-i’ (as the two vowels separately that is).
Seeing that the name ‘Thebes’ of the Boeotian city came from the Phoenicians, it most likely descended from an intermediate Phoenician rendering of an earlier form of demotic Egyptian ‘tꜣ jpy’ ή ‘tꜣ jpy.’
After all, the Hyksos that prevailed and ruled over a large part of, mainly Lower, Egypt for about 150 to 180 years between roughly 1710 or 1680 and 1540 BC were largely Canaanites as were the Phoenicians, which draws that the two most likely substantially overlapped.
But Canaanites already settled in considerable numbers in the eastern Delta of the Nile as early as the Twelfth Dynasty (Middle Kingdom) and 20th century BC, around the same time that Cadmus was thought to have lived.
Consequently, the Boeotian Thebes most certainly bear the same meaning of ‘Land/Place of the Temple’ in accord with the namesake Egyptian city whilst the plural form of the name (Thebai/Thebae/Θήβαι) rather falls in tune with the respective forms of ‘Athenae’ (Athenai/Αθήναι) and Mycenae (Mykē̂nai/Μυκήναι) among others.
The main interpretation attributed is that the plural form was rather due to a sisterhood of probably priestesses (under the respective name) devoted to the cult of the (principal) goddess of a city who in this case (Thebes) would bear the epithet ‘Thebe’ (Θήβη, rendered as ‘Tε:bε:’ in Hellenic), spelling ‘the goddess/lady of Thebes.’
Who, in turn, would be most likely Phrygian supreme goddess Cybele as she was venerated as principal goddess in the Thebes and quite likely as early as the Mycenaean era.
The legendary heroine Thebe that is linked with the Boeotian Thebes seems to be also Asian as daughter of Prometheus (see relative post) where there was a respective Thebe, daughter of Nile and therefore Egyptian, associated with the Egyptian city.
For that matter, there was an Egyptian local goddess named Waset venerated in the Egyptian Thebes (named also Waset by the Egyptians), Amun’s first consort at that, that may correspond to the latter Thebe spelling that this could be a conception coming all the way from Egypt as well.
Το όνομα Αιγιάλεια(1) (προφερόμενο ως ‘Αϊγκιαλέα’ στα Ελληνικά), στο οποίο αναφέρθηκα πρόσφατα, προέρχεται από το όνομα του μυθικού Αιγιαλέου που ήταν γιος του βασιλιά του Άργους Ίνακχου και συνεπώς Αιγύπτιος, κάτι που ευθυγραμμίζεται και με την αρχαία θεώρηση των Πελασγών ως προερχόμενων από την Αίγυπτο ή/και τη Λιβύη.
Το ίδιο το όνομα, πάντως, είναι σίγουρα ινδο-ευρωπαϊκό σε δομή και δείχνει να προέρχεται αντιθέτως από την Ανατολία καθώς υπήρχε η πόλη Aegialus ή Aigialos (πιθανώς σημαίνοντας ‘προστατευμένη/περιβαλλόμενη από θάλασσα’) στην Παφλαγονία, χώρα των Καυκόνων, και μετέπειτα βόρεια Φρυγία η οποία ήταν μάλιστα ήταν ανάμεσα στους συμμάχους των Τρώων στον Τρωϊκό Πόλεμο.
Κάτι που, με τη σειρά του, σημαίνει ότι ίσως να ήταν εξώνυμο αρχικά αλλά καθιερώθηκε εκεί κατόπιν της εποχής του Αιγιαλέου αλλά και των Πελασγών, δεδομένου ότι τα ονόματα Αχαιός και Αχαϊα φαίνονται να άργησαν να εμφανιστούν κατά μερικούς αιώνες, στην συγκεκριμένη περιοχή της βορειοδυτικής Πελοποννήσου.
Το όνομα αναλύεται ως συνδυασμός του ‘αιγί(ς)-,’ που είναι το δέρμα κατσίκας και επίσης ονομάζεται έτσι και ο μανδύας της Αθηνάς (από αυτό το υλικό) όπως και η ασπίδα του Ζευς(2) (καλυμμένη με αυτό το υλικό) μεταξύ άλλων φέροντας παράλληλα και τη σημασία του ‘περιβάλλουσα’ ή ‘προστατεύουσα’(3), και του ‘-αλος’ ή ‘-αλεία’ ως δεύτερο συστατικό που σημαίνει ‘θάλασσα’ (σε μορφή γενικής).
Από την άλλη πλευρά, ίσως να μην είναι τυχαίο ότι η Αιγιάλεια βρισκόταν ανάμεσα σε περιοχές που κατοικούνταν σε σημαντικό ή μεγάλο βαθμό από Καύκονες όπως η Ακαρνανία, η Ηλεία, η Αρκαδία και η Τριφυλία και να κατοικούνταν κάποτε από τέτοιους και αυτή – και το όνομα να είναι απόδοση του παλιού αντίστοιχου καυκονικού (όπως αντίστοιχα να έγινε και στην βόρεια Φρυγία).
Με δεδομένο, ωστόσο, ότι οι Καύκονες σε μεγάλο μέρος της πορείας τους μιλούσαν μη ινδο-ευρωπαϊκή γλώσσα θα λέγαμε ότι είναι ουσιαστικά σίγουρο το όνομα (σε αυτή τη μορφή) να είναι Φρυγικό, όπου ο δίφθογγος ‘αι’ (προφερόμενο ως ‘ά-ι’ αλλά αναδίδοντας ένα ήχο ως ‘άε’) είναι χαρακτηριστικός της Φρυγικής γλώσσας (όπως και των Λούβιων) και που κληρονομήθηκε αργότερα στις ελληνικές.
Οι βασιλείς της δεύτερης δυναστείας/εποχής των Δαναών/Αχαιών (ένα δεύτερο όνομα που εμφανίζεται πολύ αργότερα ωστόσο όπως είπα νωρίτερα) που ξεκινά με τον Ατρέα στις Μυκήνες πριν επεκταθεί και σε άλλες ισχυρές πόλεις-κράτη γύρω όπως η Σπάρτη αναφέρονται ως Φρύγες τόσο από αρχαίους ιστορικούς όσο και τη μυθολογία ενώ η γλώσσα που αντανακλάται στην Γραμμική Β όπως και αρκετά ονόματα μοναρχών της περιοχής φέρουν επίσης έντονα Φρυγικά στοιχεία.
Παρεπιπτόντως, Αιγιάλεια υπήρχε και στην αρχαία Αττική, περίπου εκεί που βρίσκεται η Ανάβυσσος σήμερα, η οποία ήταν επίσης παραλιακή και δεν είναι ενδεχομένως τυχαίο δεδομένου ότι οι Καύκονες αναφέρονται ανάμεσα στους πολύ παλιούς κατοίκους της χερσονήσου – και μάλλον υποδεικνύει και που περίπου κατοικούσαν αυτοί.
(1) Το Αιγιάλεια αναφέρεται ότι προφέρεται εσφαλμένα και ως ‘Αιγιαλεία’ σε διάφορα on-line λεξικά και άλλες πηγές γύρω αλλά στην πραγματικότητα η σωστή μορφή και τονισμός του ονόματος είναι η δεύτερη καθώς περιέχει το δίφθογγο ‘ει’ που υποδεικνύει μακρό ήχο και έτσι φυσικά ο τόνος θα πάει εκεί.
Άλλωστε, η προφορά του στα (αρχαία) ελληνικά θα ήταν ‘Αϊγκιαλέα’ όπως ανέφερα και παραπάνω.
Αλλά δεδομένου ότι η διάκριση ανάμεσα σε μακρά και βραχέα φωνήεντα και διφθόγγους υπάρχει μόνο (ως ονόματα) για τους τύπους στη γραμματική μας αυτή έχει χαθεί εντελώς από τη γραπτή και προφορική (‘νεοελληνική’) γλώσσα που χρησιμοποιούμε προ πολλού και έχει επηρεάσει λανθασμένα αντίστοιχα και τον τονισμό πάρα πολλών λέξεων.
(2) Προφανώς, κάποιος θεός της καταιγίδας από την Ανατολία όπως ο Teshub, ο Tar(h)u ή ο Ti Zeus (που κατά πάσα πιθανότητα αποτελούν τον ίδιο θεό, ή εκδόσεις του ίδιου θεού, και οι τρεις).
(3) Κάτι που φθάνει και στις μέρες μας με την έκφραση “υπό την αιγίδα” που σημαίνει ‘υπό την μέριμνα/προστασία.’
Σήμερα, θα ασχοληθώ πιο διεξοδικά σε ένα πρώτο μέρος (από δύο) με ένα θέμα που συνοπτικά ανέφερα πριν αρκετό καιρό στην έρευνά μου με επίκεντρο τον Ξούθο και το οποίο έχει να κάνει με τους Ίωνες αλλά και τους… Ίονες!
Δυο οντότητες που όχι μόνο δεν είχαν ουσιαστικά καμία συγγένεια μεταξύ τους, ούτε καν κατοικούσαν στις ίδιες περιοχές, αλλά επίσης διέφεραν και ως προς την προφορά αλλά ακόμη και τη σημασία των ονομάτων τους, που οφείλονταν επίσης και σε διαφορετικούς μυθικούς χαρακτήρες.
Και παρόλα αυτά ιστορικοί τα τελευταία χρόνια έχουν ‘καταφέρει’ να συγχέουν κατά ένα απίστευτο τρόπο με αποτέλεσμα ένα ‘αχταρμά’ παρότι η όλη σχετική ιστορία δεν είναι και τόσο περίπλοκη όσο άλλες.
Οι Ίονες
Αυτοί που προηγήθηκαν μεταξύ των δύο χρονικά, και κατά μερικούς αιώνες, ήταν οι Ίονες ή μάλλον πιο σωστά Ιόνες, ίσως και (Γ)ι(χ)όνες ή (Γ)ι(χ)όνοι σε μια πρώιμη μορφή, οι οποίοι δεν ήταν άλλοι από τους Πελασγούς της Πελασγικής Αιγιαλείας(1) όταν αυτοί άλλαξαν όνομα παίρνοντας αυτό κατά τη βασιλεία του Ίον.
Πελασγοί και Πελασγική Αιγιάλεια
Η Πελασγική Αιγιάλεια εκτεινόταν ουσιαστικά στην περιοχή που αργότερα ονομάστηκε, και φθάνει και στις μέρες μας με αυτό το όνομα και σαν νομός, ως Αχαϊα.
Οι Πελασγοί, όπως έχω αναφέρει ξανά, θεωρούνταν απόγονοι Αιγυπτίων ή/και Λυβίων αποίκων στο χώρο της νότιας Βαλκανικής αλλά και την Ανατολία από τα βάθη της αρχαιότητας, κάτι που τόσο οι αρχαίοι ιστορικοί όσο και η γενικότερη μυθολογία δείχνουν να συνιστούν.
Το ίδιο δε το όνομα ‘Πελασγός’ δείχνει μάλλον να αναλύεται ως ‘Πέλασ-‘ (θάλασσα) και ‘-(α)γος’ (αυτός που οδηγεί/διασχίζει) με μια σημασία ως ‘αυτός που διασχίζει/έρχεται από τη θάλασσα.’ και συνεπώς σίγουρα αφορούσε κάποιους που ήρθαν από μακριά μέσω αυτής.
Καταβολές του Ιον
Από την άλλη πλευρά, ο Ίον (ή πιο σωστά Ιόν, ίσως και Ιο(χ)άν σε μια παραλλαγή) ήταν ο ένας από τους δυο γιους του Ξούθου, ένα όνομα που φαίνεται να σημαίνει ‘Ασιάτης,’ ο οποίος θεωρούταν ως μετανάστης και μάλλον ήρθε από την Ανατολία (Μικρά Ασία) ως απόγονος του Δευκαλίωνα για να γίνει βασιλιάς στο χώρο της Πελοποννήσου.
Κάτι που υποδηλώνει ως προς την ταυτότητά του και η χρήση του ‘Ξ’ ως πρώτο γράμμα στο όνομά του καθώς ήταν ανάμεσα σε αυτά που οι Έλληνες χρησιμοποιούσαν κατά αποκλειστικότητα για απευθείας εισαγώμενες έννοιες ή ονόματα και από ό,τι φαίνεται κατά κύριο λόγο σε σχέση με την Ανατολία.
Βασιλεία και γνωστή δράση
Ο Ίον, ίσως ως βασιλιάς ο ίδιος ( ; ), βρισκόταν σε πόλεμο με τον βασιλιά Σελινούς της Πελασγικής Αιγιαλείας μέχρι που ο δεύτερος του πρόσφερε την κόρη του Ελίκη (Χελίκε στα Ελληνικά) και τον ονόμασε ως διάδοχό του σε μία χειρονομία συμφιλίωσης και ειρήνης.
Έχτισε και μια πόλη με το όνομά της, που ήταν και η πρωτεύουσα του νέου βασιλείου του, η οποία μάλιστα σε ιστορικούς χρόνους, πιο συγκεκριμένα το 373 π.Χ., αφανίστηκε από ένα τσουνάμι (πιθανώς από μεγάλο θαλάσσιο σεισμό).
Ο Ίον, περαιτέρω, συνδέεται με την εποχή του Ερεχθέα II(2) (Ερεχθεύς/Ερεχθέος στα ελληνικά, προφερόμενο ως ‘Ερεκ-τέους/Ερεκ-τέος’), στο πρώτο μισό του 14ου αιώνα π.Χ. καθώς αναφέρεται να πολέμησε σε μια εκστρατεία ως σύμμαχος των Αθηναίων, και έχασε τη ζωή του εκεί μάλιστα, κατά τον σφοδρό πόλεμό τους εναντίον της Ελευσίνας.
Κάτι, με τη σειρά του, που θα τοποθετεί τον ερχομό του μυθολογικού πατέρα του Ξούθου στο σημερινό ελληνικό χώρο κάπου στο τέλος του 15ου ή αρχές του 14ου αιώνα, την ίδια δηλαδή περίπου εποχή (ελαφρά πιο μετά) που εμφανίζονται οι αινιγματικοί Ahhiyawa (από τους οποίους πιθανώς προέρχονται οι Αχαιοί) στην Ανατολία.
Ετυμολογία του ονόματος
Το όνομα Ίόν’ είναι σημιτικό σε προέλευση, πιθανώς και σε πρωτύτερη μορφή ως ‘Γιόν,’ από το ‘Ιό-’ (Yōḥ-) και σημαίνει ‘άρχοντας, κύριος, αφέντης.’
Η μητέρα του Κρεούσα ήταν κόρη του Ερεχθέα ΙΙ, πανάρχαιος βασιλιάς της Αθήνας (που δεν ονομαζόταν έτσι τότε), του οποίου το όνομα όπως είπα στα ελληνικά θα ήταν ‘Ερεκτέους’ ή ‘Ερεκτέος’ (προφορά) φέροντας ως πρώτο συστατικό το ‘Ερέκ-‘ το οποίο είναι σημιτικό (Erech) και παραλλαγή του ‘Uruk’ που σημαίνει ‘(κύρια) πόλη’ ή ‘έδρα’ (θρησκευτική).
Κάτι που σε συνδυασμό με άλλα ονόματα γύρω στην Αθήνα και την Αττική, όπου το δεύτερο όπως έχω πει έχει μάλλον ως ρίζα το Φοινικικό ‘At(t)ik’ που σημαίνει ‘αρχαία, παλαιά,’ αλλά και αναφορές γεγονότων από αρχαίους ιστορικούς και τη μυθολογία υποδηλώνει ότι ήταν Φοίνικας, το οποίο να εξηγεί και το σημιτικό όνομα του Ίον.
Μια μυθική εκδοχή, επίσης, φέρει τον Ίον ως γιο του Απόλλωνα που στην συγκεκριμένη περίπτωση θα ήταν πιθανώς ο Φοίνικας Resheph (οι Έλληνες τον αποκαλούσαν ‘Απόλλων’), που ευρήματα στο ναό του Ποσειδώνα στο Σούνιο δείχνουν ότι μπορεί (τουλάχιστον) παλαιότερα να λατρευόταν στην Αττική, με την Κρεούσα και τον οποίο τελικά υιοθέτησε ο Ξούθος.
Κάθοδος των Δοριέων και έξοδος των Ιόνων προς τα μετέπειτα Ιόνια Νησιά
Κατά την κάθοδο των Δωριέων στα μέσα του 10ου αιώνα π.Χ., ή μάλλον πιο σωστά Δοριέων (έχει σημασία που θα εξηγήσω μια άλλη στιγμή αυτό το ‘-ο-‘), οι Ίονες (πιο σωστά Ιόνες) υποχρεώθηκαν να εγκαταλείψουν την Πελασγική Αιγιάλεία καθώς εκδιώχθηκαν από εκεί από τους Αχαιούς ως αλυσιδωτή αντίδραση αφότου οι τελευταίοι έχασαν τις δικές τους περιοχές στην ανατολική και νότια Πελοπόννησο εκδιωγμένοι από τους πρώτους και έτσι πολλοί από αυτούς εγκαταστάθηκαν εκεί, με αποτέλεσμα η περιοχή να πάρει έκτοτε το όνομα Αχαϊα(3).
Κάτι που δείχνει ότι οι Αχαιοί δεν θεωρούσαν τους Πελασγούς Ίονες ως δικούς τους ή συγγενείς τους, διαφορετικά θα είχαν εγκατασταθεί εκεί μαζί τους σε μια ώρα μεγάλης ανάγκης. Και οι Ίονες δεν πήγαν ποτέ στην Αθήνα, όπως λανθασμένα υποστηρίζουν ιστορικοί τελευταία, γιατί δεν θα ήταν καλοδεχούμενοι σε μία άλλη Αχαϊκή περιοχή αλλά και δεν είχαν και την στρατιωτική δύναμη για να επιβληθούν.
Αντιθέτως, όπως λέει και ο Ηρόδοτος, οι Ίονες βγήκαν στη θάλασσα για να εγκατασταθούν στα νησιά δυτικά και βορειοδυτικά της παλιάς τους γης που πήραν και το όνομά τους ως Ιόνιο Πέλαγος και Ιόνια νησιά (ή Επτάνησα όπως ονομάζονται επίσης) αντίστοιχα διατηρώντας αυτά τα ονόματα ακόμη και στις μέρες μας – κάτι που επιβεβαιώνει πλήρως και το μεγάλο αρχαίο ιστορικό.
Οι Ίονες, τέλος, δεν μιλούσαν ελληνικές διαλέκτους και κατ’επέκταση δεν ήταν Έλληνες. Και, όπως αποδεικνύεται από τα παραπάνω, ο Ίον δεν ήταν ο γενάρχης των Ιώνων όπως έχουμε μάθει.
(1) Το όνομα Αιγιάλεια (προφερόμενο ως ‘Αϊγκιαλέα’ στα Ελληνικά) προέρχεται από το όνομα του Αιγιαλέου που ήταν γιος του βασιλιά του Άργους Ίνακχου και συνεπώς Αιγύπτιος, κάτι που ευθυγραμμίζεται και με την αρχαία θεώρηση των Πελασγών ως προερχόμενων από την Αίγυπτο ή/και τη Λιβύη.
Πάντως, το ίδιο το όνομα είναι σίγουρα ινδο-ευρωπαϊκό σε δομή και δείχνει να προέρχεται αντιθέτως από την Ανατολία καθώς υπήρχε η πόλη Aegialus ή Aigialos (πιθανώς σημαίνοντας ‘προστατευμένη/περιβαλλόμενη από θάλασσα’) στην Παφλαγονία, χώρα των Καυκόνων, και μετέπειτα βόρεια Φρυγία η οποία ήταν μάλιστα σύμμαχος των Τρώων στον Τρωϊκό Πόλεμο.
(2) Το ‘-ας’ δεν δείχνει να είναι ελληνική κατάληξη και αντικατέστησε το κλασσικό ‘-ευς,’ αλλά σε πολλές περιπτώσεις και το ‘-ος,’ στις αντίστοιχες λέξεις/ονόματα της Κοινής. Ήταν, ωστόσο, χαρακτηριστικό στην Φρυγική γλώσσα και η Κοινή εμφανίστηκε στη Μικρά Ασία.
(3) Τα ονόματα ‘Αχαιοί’ και ‘Αχαϊα’ είναι ακριβέστερα πιο κατοπινά, δεν φαίνεται να είναι γνωστό ποια είναι τα αντίστοιχα που έφεραν στο ‘ενδιάμεσο’ διάστημα μερικών αιώνων, αλλά χρησιμοποιούνταν όπως και χρησιμοποιούνται και σήμερα με μια ‘αναδρομική’ χρήση.
As you may be aware, the Trojan Horse (Δούρειος Ίππος, pronounced ‘ðoúreios ippos’ in Greek) was a device construct in the shape of a large wooden horse as a gift by means of which the Achaeans (/Danaans) and their allies managed to ‘unlock’ the stern defence of Troy for an eventual victory after a (Trojan) war that lasted about ten years.
The Trojan Horse, for that matter, is not mentioned anywhere in Homer’s ‘Iliad’ which ends long before the war itself does but only briefly in ‘Odyssey’ later. In fact, it is in Virgil’s ‘Aeneid’ much later when there appears a more detailed account of the wooden horse-gift and the sack of Troy.
All the same, the form ‘Δούρειος Ίππος’ (ðoúreios ippos) for the construct doesn’t seem proper or correct, interpreted as ‘wooden horse,’ as it doesn’t shape a Hellenic appellation (there wasn’t such thing as ‘Greek’ in antiquity) in the first place but rather constitutes a virtual ‘sound’ adaptation in the so-called Koine (Common), which Hellenes (and not Greeks!) regarded as barbaric (foreign) and is the long ancestor of modern Greek.
This is given away by this ‘ου’ that appears in the first syllable to represent the sound ‘u’ since Hellenic dialects had two different vowels in their alphabets, a short and a long, to render it so wouldn’t present this sequence.
Which, in fact, would be pronounced by the successive sounds of the two respective vowels as ‘ow’ (as in ‘town’ in English) seeing that the letter ‘υ’ was rendered as ‘u’ (short or long riding on the dialect). Furthermore, given that Hellenes pronounced ‘δ’ as ‘d’ and ‘ει’ as long ‘ɛ’ then ‘Δούρειος’ would sound as ‘Dow’reos,’ which doesn’t seem to make any sense.
On the contrary, the name for wood for the Hellenes was ‘δόρυ’ (the same as the spear) pronounced as ‘doru:,’ the same as its proto-Indo European root, so ‘wooden’ would take the form ‘ΔΟΡΕΙΟΣ,’ pronounced as ‘Do’reos’ (the stress was usually substantially different in Hellenic compared to Greek), and the name of the wooden horse would be ‘Δόρειος Ίππος’ (‘ðoreios ippos in Greek vs ‘Do’reos Hippos’ in Hellenic) instead.
Nevertheless, the primary capacity and function of the Trojan Horse wasn’t that it was wooden but that it was a gift – even if it was actually a trick! Meaning, therefore, that it would actually be ‘ΔΩΡΕΙΟΣ ΙΠΠΟΣ’ where ‘ω’ would be pronounced as long ‘u’ by Hellenes (Ionian, Attic) to the effect of ‘Du’reos Hippos’ (aspirated ‘h’ due to the use of daseia on ‘ίππος’) which would fall in accord with its rendering as as ‘Δούρειος Ίππος'(ðoúreios ippos) in Koine later.
Let there be noted that it gains ground a theory that the Trojan Horse wasn’t actually a wooden one but instead a ship and the idea may originate from adorned Phoenician ships that bore horseheads at their bow called ‘Hippoi’ (horses). In ‘Odyssey,’ at that, ships appear to be called ‘sea horses.’
The conclusion, therefore, out of the above is that ‘Δούρειος Ίππος’ (Doúreios Ippos) is a wrong rendering and the proper is actually ‘Δώρειος Ίππος’ (Dôreios Ippos, gift horse) since, first and foremost, it was a gift anyway and, secondly, falls in accord with its original pronunciation in Hellenic.
PS ‘Δόρειος’ και ‘Δώρειος,’ employing this accent, are adaptations of mine in modern Greek so that I can make it easier for you to understand their structure and meaning. Hellenes wrote only in capital letters, namely ‘ΔΟΡΕΙΟΣ’ and ‘ΔΩΡΕΙΟΣ’ respectively (as I present them above), while their proper accented form in Hellenic (using small letters) would be ‘Δορείος’ and ‘Δωρείος’ respectively again.
Όπως θα γνωρίζετε λίγο πολύ όλοι, ο λεγόμενος ‘Δούρειος Ίππος’ ήταν ένα κατασκεύασμα-τέχνασμα με τη μορφή ενός ξύλινου αλόγου ως δώρου με το οποίο τελικά οι Αχαιοί(/Δαναοί) και οι σύμμαχοί τους ‘ξεκλείδωσαν’ την σθεναρή άμυνα της Τροίας για ένα νικηφόρο αποτέλεσμα μετά από πόλεμο δέκα ετών.
Ο Δούρειος Ίππος, μάλιστα, δεν αναφέρεται πουθενά στην Ιλιάδα του Ομήρου, η οποία ολοκληρώνεται πολύ πριν το τέλος του πολέμου, αλλά εν συντομία στην Οδύσσεια αργότερα. Στην πραγματικότητα, είναι στην Αινειάδα του Βιργίλιου όπου υπάρχει μια περισσότερο λεπτομερής αναφορά σε αυτό και την άλωση της Τροίας.
Εν τούτοις, το ‘Δούρειος Ίππος’ δεν δείχνει σωστό ως όνομα, αποδιδόμενο ως ‘ξύλινος ίππος,’ καθώς σίγουρα δεν αποτελεί ελληνική ονομασία αλλά είναι η ουσιαστική ‘ηχητική’ απόδοσή του στην λεγόμενη Κοινή, την οποία οι Έλληνες θεωρούσαν βάρβαρη και από την οποία προέρχεται και η δική μας γλώσσα.
Αυτό το προδίδει αφενός το ‘ου’ στην πρώτη συλλαβή που χρησιμοποιείται για τον αντίστοιχο ήχο καθώς οι ελληνικές διάλεκτοι είχαν δύο διαφορετικά γράμματα στα αλφάβητά τους, ένα βραχύ και ένα μακρό, για να τον αποδίδουν και συνεπώς δεν χρησιμοποιούσαν αυτό το συνδυασμό.
Ο οποίος μάλιστα θα αποδιδόταν με τους ήχους των δύο γραμμάτων διαδοχικά ως ‘ο-ού’ δεδομένου ότι το ‘υ’ προφερόταν ως ‘ου’ (βραχύ).
Αφετέρου, δεδομένου ότι για τους Έλληνες το ‘δ’ προφερόταν ως ‘ντ’ και το ‘ει’ ως μακρό ‘έ(ε)’ το ‘Δούρειος’ θα προφερόταν ως ‘Ντοουρέος,’ το οποίο δεν δείχνει να έχει νόημα.
Το ξύλο, αντιθέτως, για τους Έλληνες ήταν ‘δόρυ’ (όπως και το αντίστοιχο ακόντιο) που προφερόταν ως ‘ντόρου,’ το ίδιο με την πρωτο-ινδοευρωπαϊκή του ρίζα, οπότε το ‘ξύλινος’ θα αποδιδόταν ως ‘ΔΟΡΕΙΟΣ,’ προφερόμενο ως ‘Ντορέος’ (ο τονισμός συνήθως διαφέρει σημαντικά στα ελληνικά), και το όνομα του ξύλινου αλόγου θα ήταν ‘Δόρειος Ίππος’αντιθέτως.
Ωστόσο, η πρωταρχική ιδιότητα και σημασία του ‘Δούρειου Ίππου’ δεν ήταν ότι ήταν ξύλινος αλλά ότι ήταν δώρο – έστω και άδωρο! Που σημαίνει, συνεπώς, ότι θα ήταν κανονικά ‘ΔΩΡΕΙΟΣ ΙΠΠΟΣ’ όπου το ‘ω’ προφερόταν συνήθως ως μακρό ‘ου’ από τους Έλληνες (Ιωνική, Αττική) και θα προφερόταν ως ‘Ντουρέος Χίππος’ (δάσυνση στο ‘ίππος’) το οποίο θα ερχόταν σε αντιστοιχία με την απόδοση ‘Δούρειος Ίππος’ στην Κοινή αργότερα.
Να σημειωθεί ότι κερδίζει έδαφος η θεωρεία ότι ο ‘Δούρειος Ίππος’ δεν ήταν ένα ξύλινο άλογο αλλά πλοίο αντιθέτως και η ιδέα ίσως να προέρχεται από Φοινικικά διακοσμημένα πλοία με αλογοκεφαλές μπροστά που οι Έλληνες τα αποκαλούσαν ‘ίππους.’ Στην Οδύσσεια μάλιστα φαίνεται επίσης ότι τα πλοία αποκαλούνται ‘θαλάσσιοι ίπποι.’
Το συμπέρασμα, συνεπώς, από τα παραπάνω είναι ότι ο ‘Δούρειος Ίππος’ είναι στην πραγματικότητα ‘Δώρειος Ίππος’ γιατί κατά πρώτο και κύριο λόγο ήταν ένα δώρο αλλά και παρουσιάζει αναλογία στην αυθεντική του προφορά.
ΣΣ Τα ‘Δόρειος’ και ‘Δώρειος,’ με αυτό τον τονισμό, είναι προσαρμογές μου στην δική μας γλώσσα για να σας δώσω να καταλάβετε καλύτερα τη δομή και σημασία τους. Οι Έλληνες έγραφαν μόνο με κεφαλαία γράμματα, δηλαδή ‘ΔΟΡΕΙΟΣ’ και ‘ΔΩΡΕΙΟΣ’ αντίστοιχα (όπως τα εμφανίζω παραπάνω), ενώ η ορθά τονισμένη μορφή τους στα ελληνικά (με μικρά γράμματα) θα ήταν ‘Δορείος’ και ‘Δωρείος’ αντίστοιχα πάλι.
Breaking through History 