Recently, I stumbled on the name of a Phrygian tribe, on two-three different websites at that, that intrigued me a great deal: ϝΡΕΚΥΝ!
That initial letter (ϝ) is actually called digamma or wau, a very ancient letter that first appears in the Phrygian alphabet, which is very much the ancestor of ‘w’ and sounded the same.
Why is that name intriguing? Because it sounded like ‘wrek’un,’ the ‘w’ with a sound like in ‘witch,’ that feels very similar to ‘Γραικός’ which actually is the Greek translation of… ‘Greek!’
As I have figured out, ‘ϝΡΕΚΥΝ’ has got to be a nominative plural form so most likely carried a suffix of ‘-ΟΣ’ at the end in the singular as ‘ϝΡΕΚΟΣ’ along the same lines with other old Phrygian words ending in ‘-YN,’ such as ‘ΑϝΤΥΝ’ (they) against ‘ΑΥΤΟΣ’ (he) and ”ΞΕΥΝ’ (strangers, foreigners) against apparently ‘ΞΕΝΟΣ’ (stranger, foreigner) respectively.
Which would have made it almost identical to ‘Γραικός’ (Greek) in pronunciation. So could the origin of ‘Greek’ and ‘Greeks’ be actually Phrygian, even more so given that I am not quite convinced that they come from ‘Graecian’ as generally given?
The term ‘Greek’ surfaced only towards late antiquity or early middle ages and equated to the speakers of Koine (Common) which itself emerged as a ‘contact’ language/dialect in Anatolia (Minor Asia) among the all the more multinational troops of Alexanders the Great, so it can all as well add up.
I haven’t been able to find anything further on them. I should also note that there is a hill with a very similar name, Wrekin, in east Shropshire (England) that doesn’t seem to have a known etymology.
I guess you may have come across the word ‘autochthon’ (‘αυτόχθων’ pronounced as ‘aftochthon’ in Greek but ‘awtoktun’ earlier in Hellenic) at some point that nowadays carries the sense of someone that is native/indigenous and has always lived at a certain place (through one’s lineage).
Nonetheless, the genuine meaning of the word is considerably different and is quite intriguing, at least to me, as it designates someone that has been born on one’s own out of the earth (hence the first component ‘auto-‘ that means ‘oneself’ and the second of ‘-chthon’ that means ‘ground, earth’).
In all instances related in mythology, those regarded/described as autochthones came from seeds (such as human semen, dragon teeth etc) that were either deliberately sown into or accidentally fell on the ground at a certain place.
They weren’t delivered in the conventional, ‘natural’ way by a mother, that is, whilst it is thought-provoking that most, if not all, appear to teach and introduce arts and practices unknown to the people they rule, or even organise them altogether, as if they had come with advanced knowledge from somewhere else.
Characteristic instances of autochthones, born on their own out of the earth that is, in mythology are Pelasgus (of Arcadia), Cecrops (image), Amphictyon, Oguges and Cranaus among others.
The designation of ‘autochthon’ for a legendary character associated with a particular city-state or region doesn’t necessarily follow that one was born out of the ground of this land but simply describes the way one came into being.
It is most likely Phrygian a word in origin, where legendary Corybantes (or Khurrites) were born out of the slopes of a mountain, as both its components definitely suggest.
Hence, the first component ‘αυτό(ς)-)’ (auto-) in Hellenic comes the identical Phrygian ‘ΑΥΤΟΣ’ (both pronounced the same as ‘awt’os’), developing from an early form of ‘ΑϝΤΟΣ’ (‘awt’os’), that carries the very same sense while the second of ‘-χθων’ (-chthon) derives from also Phrygian ‘ΚΤΟΝ’ with the same voicing (‘ktun’) and effect as ‘ground, earth.’
The modern, altered, meaning of the word is very likely associated with its application by the ancient Athenians at the acme of their power following the Persian Wars (fifth century BC), as they come to display even intense nationalism and arrogance.
Thereby, as ‘autochthones’ were regarded all inhabitants that descended from the old families of Athens and were those entitled to have property and land (a right called respectively ‘autochthonia’).
Today I am going to probe into a matter that I speculated for some years but couldn’t quite establish the necessary connection and accordance between the names until I recently noticed something important as regards the pronunciation of a certain letter in the ancient Lesbian (Aeolian) dialects recently.
It has got to do with the alternate appellation of Troy as Ilion and how exactly the latter translates even though both names are of Anatolian descent and seem to shape linguistic developments to renderings of the respective Hittite and Luwian names for the city-state.
There is also the possibility that they don’t represent exactly the same thing as Ilion could have been the name of the citadel of Troy more precisely. Both present great interest notwithstanding.
The name of Troy
To begin with, the name ‘Troy’ shapes the English rendering of Latin ‘Troia’ (pronounced as ‘Tr’oia’) and that in turn coming either directly from Luwian or through Doric ‘Τρωΐα’ (pronounced as ‘tr’uia’) or ‘Τροϊά’ (pronounced as Troi’a), with Doric showing an evident Luwian origin as dialects, and these ultimately from Hittite Taru-(ú-)iša (pronounced as Ta’ru(u)esa’) interpreted as ‘True/Strong City.’
Personally, all the same, I reckon that the first component ‘taru-‘ is most likely a Hattic loan and rather represents king god Tar(h)u, who is the same or equivalent to Hittite Tarḫun, to the sense of ‘City of (god) Tar(h)u’ for the name of Troy instead.
Tar(h)u was a major god in the various forms of his name such as Tarḫun among the Hittite, Tarḫunt among the Luwians or Teshub among the Hurrians over the entire Anatolia in the second millennium BC whilst such an interpretation of the city’s name is further backed up by the word ‘toro-ja’ (woman of Troy) that is attested in Linear B.
Semitic ‘toro’ is regarded as the root of ‘taurus’ (Latin) or ‘tauros’ (Hellenic, pronounced as ‘towros’) but as I have asserted in another post actually descends from the name of god Tar(h)u again, whose signature animal was the bull (taurus).
The name of Ilion
In its turn, ‘Ίλιον’ (Ilion) ought to have come from an earlier form of ‘Ϝιλιον’ beginning with a digamma (wau) (pronounced as ‘Wilion’) ultimately deriving on the Hittite Wil-uša (pronounced as ‘we’lisa’), for which there is no available etymology.
Approaching it on a different angle, yet, ‘Ήλιος’ (Helios) had the shape of ‘Αέλιος’ (Aelios) in Aeolian which originated from an earlier form of Αϝελιος (Awelios), starting with a digamma itself as well.
The surprise coming in over here, however, is that as I found out that ‘A’ at the beginning of Aeolian words isn’t voiced as ‘a’ as one would expect but as long ‘i’ instead (and usually accented).
Therefore, ‘Αϝελιος’ will be rendered as ”I(i)welios’ and its development of ‘Αελιος’ will be voiced as ‘I(i)elios,’ with a respective neutral form of ‘Αελιον’ (voiced as ‘I(i)elion’).
Where that long sound of ‘i’ at the beginning virtually overwhelmed that of the following ‘e,’ which was completely soaked up with time, so that eventual’Ίλιος’ (Ilios) and ‘Ίλιον’ (Ilion) came about respectively (pronunciation).
Thereby, ‘Ίλιον’ (Ilion) is the Aeolian sounding of ‘Αελιον’ which corresponds to ‘Ηλιον’ (Helion) in the Attic and Ionic dialects spelling ‘City of Helios (Sun)’ for Troy.
Pronunciation of Aeolian ‘A-‘
Let there be noted that, by implication, ‘Αίολος’ (Aeolos) or ‘Eolos’ (Eolos) is pronounced as ‘Iolos,’ ‘Αιολεια’ (Aeolia) or ‘Εολεια’ (Eolia) is voiced as ‘I’olea’ and ‘Αιολείς’ (Aeolians) or ‘Εολείς’ (Eolians) as ‘Ioles’ respectively.
By extension, that ‘-ϝέλ-‘ (-wel-) in ‘Αϝέλιος’ (Iwelios) is most likely/apparently the Aeolian rendering of Hittite/Luwian ‘wil-‘ in ‘Wil-uša ,’ which as I understand was voiced as ‘wel’ (had the same sound that is) carrying the sense of ‘sun’ again.
Something that reflects the Luwian and Anatolian roots of the Aeolian dialects.
PS All letters in Aeolian were capital while the suffix ‘(-u)-ša’ in Hittine means ‘city (of).’
The Fisher Building, designated a national historic landmark in 1989, is an eye-catching 30-storey scyscraper located on West Grand Boulevard at the heart of the New Center in Detroit, Michigan.
The edifice was designed and built in Art Deco style by architect Albert Kahn, completed in 1928, on account of the Fisher family and was clad in various types of marble, granite and limestone while its hipped roof was originally laid with gold leaf tiles.
Traffic inside the building is served by a a good 21 elevators as it reaches 130m (428ft) high, a slightly higher 135m (444ft) with its antenna on top, while it accommodated three fine art galleries highlighted by the Gertrude Kasle Gallery in the 1960s through to the 1980s.
The original plan aimed for a complex of three towers with two 30-storey buildings standing either side of a central 60-storey tower but the Great Depression dictated a dramatic scale-down to a single tower in the end.
Finally, the Detroit landmark houses Fisher Theatre, among the cities oldest theatre venues, that was originally fashioned in the Mayan Revival style and could entertain roughly 3500 people but a substantial overhaul saw capacity tail off to about 2090 seats nowadays.
The fabulous Roman Theatre of Orange (Théâtre antique d’Orange in French) shapes one of the best preserved Roman theatres around and still remains in operation hosting the summer opera festival of Chorégies d’Orange, held each August, despite its long age.
It was built between 10 and 25 AD straddling the reigns of Caesar Augustus and Caesar Tiberius so as to serve the Roman colony of Arausio, founded by veterans of the second legion of the Roman army in about 36 BC, and finds itself located nowadays in the commune of Orange, Vaucluse in southeast France.
The structure features a trademark grant exterior façade that measures about 103m (338ft) long and 37m (121ft) high where its stage is about 61m long against the fully preserved wall, with apparently a wooden roof raised originally across the theatre to protect the audience against poor weather conditions.
The imposing scaenae frons on the interior helped enhance acoustics and was clad with colourful marble mosaics, columns and friezes as well as set with niches that accommodated statues, featuring a large sculpture of Augustus (3.5m) high up in the middle right above the Valva Regia (Royal Gate).
Back in its day, the theatre would feature poetry reading, mime, pantomime and the very popular Attelana (Atellian Farce) stretching over day-long programmes available to all free of charge, with a capacity of about 9000 spectators.
Ξεκινώντας, να ξεκαθαρίσουμε κάποιους μύθους που δεν αντιστοιχούν στην πραγματικότητα και ο πρώτος είναι ότι δεν υπήρχε ποτέ κοινό ελληνικό αλφάβητο αλλά ένας σημαντικός αριθμός από αυτά, με αρκετές και σημαντικές διαφορές μεταξύ τους, κατ’ αντιστοιχία με την παρουσία αρκετών διαφορετικών διαλέκτων ανάμεσα στους Έλληνες.
Δεύτερον, τα πρώιμα ελληνικά αλφάβητα (όπως χαρακτηρίστηκαν πολύ αργότερα) που είναι τα Λεσβιακά Αιολικά εμφανίζονται δειλά δειλά γύρω στο 760 – 740 π.Χ., τότε χρονολογούνται τα πρώτα γνωστά δείγματα που έχουν βρεθεί, και όχι γύρω στο 800 π.Χ. που είναι μια ακόμη από τις γνωστές σκόπιμες υπερβολές.
Το πιο γνωστό και αυτό που έτυχε μιας ευρύτερης αποδοχής είναι το ‘Ευκλείδειο Αλφάβητο’ (προφερόμενο πιθανώς ως Εουκλεντέο στην Αττική) με Ιωνική προέλευση από την Ανατολή που ουσιαστικά βλέπετε παρακάτω το οποίο εμφανίστηκε μόλις γύρω στο 403 ή 402 π.Χ., μετά το τέλος του Πελοποννησιακού Πολέμου δηλαδή, και καθιερώθηκε στην ευρύτερη Αττική και σημαντικό μέρος της Βοιωτίας.
Από εκεί και πέρα, το αλφάβητο αυτό ‘δανείστηκε’ η Κοινή που εμφανίστηκε στην Ανατολία (Μικρά Ασία) κατά τις εκστρατείες του Μεγάλου Αλέξανδρου ανάμεσα στα όλο και πιο πολυεθνικά στρατεύματά του καθώς προχωρούσε, μια ‘μπάσταρδη’ γλώσσα ‘επαφής,’ και κατά κύριο λόγο ευδοκίμησε και καθιερώθηκε εκεί ενώ μεταξύ άλλων το υιοθέτησαν και προσάρμοσαν στη γλώσσα τους οι Φρύγες(1), αποτελώντας το λεγόμενο ‘Νεο-Φρυγικό’ αλφάβητο γύρω στο 330 π.Χ.
Μεταξύ των ελληνικών διαλέκτων και της Κοινής υπήρχαν μεγάλες διαφορές λεξιλογίου, σύνταξης, γραμματικής, τονισμού, προφοράς και φωνητικής που θα έκαναν τη συννενόηση ουσιαστικά από πολύ δύσκολη έως και αδύνατη μεταξύ ομιλητών από τις δύο πλευρές ενώ οι Έλληνες δεν την αποδέχονταν ως ελληνική και την θεωρούσαν βάρβαρη (ξένη) εξακολουθώντας να μιλούν τις δικές τους διαλέκτους (εκτός από τη χρήση της τελευταίας σε περιπτώσεις διαχειριστικής χρήσης κάτω από την Μακεδονική κυριαρχία).
Αλλά, βασικά, ούτε και η μεγάλη πλειοψηφία των ‘Ευρωπαίων’ Μακεδόνων (στην περιοχή της Μακεδονίας δηλαδή) χρησιμοποιούσε την Κοινή καλά καλά. Μακρινός απόγονος της Κοινής είναι και η δική μας γλώσσα που κανονικά ονομάζεται ‘Ρωμαίικα’ και καταχρηστικά αποκαλείται ‘ελληνική’ γιατί πολύ απλά δεν είναι. Αλλά για την Κοινή όσο και την ‘Νεο-Ελληνική’ θα μιλήσω εκτενέστερα σε μελλοντικά posts μου.
Συνεπώς, το αλφάβητο αυτό τελικά καθιερώθηκε μέσα στην Μακεδονική αυτοκρατορία του Αλέξανδρου και αυτές που πρόεκυψαν μετά το θάνατό του και την διαίρεσή της, που δεν ήταν ελληνική/ές, ως ‘μακεδονικό’ αλλά σε πολλές περιοχές τα τοπικά αλφάβητα και συστήματα γραφής διατηρήθηκαν για εγχώρια χρήση με την Κοινή ως μια ‘διεθνή’ γλώσσα,’ κάτι που φαίνεται στην Αίγυπτο και το Λεβάντε για παράδειγμα.
Τα γράμματα των διαφόρων ελληνικών αλφαβήτων ήταν πάντα όλα κεφαλαία και μπορεί να αριθμούσαν από 21 έως και 26 από αλφάβητο σε αλφάβητο, με το Ευκλείδειο να παρουσιάζει 24, ενώ το κείμενο μπορούσε να γράφεται από δεξιά προς αριστερά (ιδίως σε πρώιμες εποχές), αριστερά προς τα δεξιά αλλά και Βουστροφηδόν (με εναλλακτικό προσαναλισμό γραμμή προς γραμμή), πολύ συχνά και χωρίς κενά μεταξύ των λέξεων.
Τα Λεσβιακά (Αιολικά) αλφάβητα είναι ξεκάθαρο ότι προήλθαν από το Φρυγικό και είναι ουσιαστικά όμοια ενώ οι φρυγικοί ήχοι και προφορά των αντίστοιχων γραμμάτων, διφθόγγων και διγραμμάτων διατηρήθηκε και επεκτάθηκε σχεδόν εξ’ ολοκλήρου σε όλα τα υπόλοιπα, κάτι που συμβαίνει και με το Ευκλείδειο στα τέλη του 5ου αιώνα π.Χ.
Εξετάζοντας λίγο το Ευκλείδειο, έχουν ενδιαφέρον ανάμεσα σε άλλα τα ακόλουθα γράμματα:
A, που μπορούσε να προφέρεται τόσο ως βραχύ όσο και ως μακρό – στην αρχή λέξεων των Λεσβιακών (Αιολικών) διαλέκτων, ωστόσο, προφερόταν ως μακρό ‘ι.’ ως ένα πρόθεμα σε λέξεις που ξεκινούσαν με δίγαμμα (ϝ, wau), το οποίο βαθμιαία χάθηκε.
Έτσι, το ‘Αίολος,’ για παράδειγμα, προφερόταν ως ‘Ίολος.’
Β, που προφερόταν ως ‘μπ.’ Έτσι, το ‘Βήλος’ προφερόταν ως ‘Μπέ(ε)λος’ για παράδειγμα.
Γ, που προφερόταν ως ‘γκ’ εκτός αν ακολουθούσε δεύτερο γ ή κάποιο από τα κ, ξ, χ και μ οπότε ο ήχος του γινόταν ‘ν’ αντιθέτως – για παράδειγμα, το ‘Αγκυρα’ προφερόταν ως ‘ανκούρα.’
Δ, που αποδιδοταν ως ‘ντ.’ Έτσι, για παράδειγμα, το ‘Δήλος’ θα προφερόταν ‘Ντέ(ε)λος.’
ϝ(2) (δίγαμμα, wau), που προφερόταν όπως το αγγλικό ‘w’ και βρισκόταν πάντα στη αρχή λέξεων, ή στην αρχή συνθετικών που ήταν λέξεις ξεκινώντας με αυτό το γράμμα. Βαθμιαία, χάθηκε και κατέληξε αριθμητικό αναπαριστώντας το 6.
Ένα παράδειγμα είναι το Λεσβιακό Αϝέλιος (ήλιος) που έγινε τελικά Αέλιος (προφερόμενο ως Ί(ε)λιος.’
Ζ, που προφερόταν ως ‘ζντ’ (σε κάποιες διαλέκτους ίσως ως ‘ντζ’ ή ‘τσ’). Έτσι, για παράδειγμα, το ‘Ζευς’ προφερόταν ως ‘Ζντέους.’
Η, (έτα) που προφερόταν ως μακρό ‘ε΄ (βλέπε παραπάνω τα ‘Δήλος’ και ‘Βήλος’).
Θ, που προφερόταν ως δασυνόμενο ‘τ.’ Έτσι, το ‘Θηβαι’ προφερόταν ‘Τέ(ε)μπαϊ’ για παράδειγμα.
Ι, που μπορούσε να προφέρεται τόσο ως βραχύ όσο και ως μακρό ‘ι.’
Λ, που έχει ενδιαφέρον ότι ονομαζόταν ‘λάμπντα,’ που είναι Λυδικό.
Ξ, που μπορούσε να εναλλάσεται με το ‘Ζ’ από διάλεκτο σε διάλεκτο και που τα δύο χρησιμοποιούνταν αποκλειστικά για ονόματα, λέξεις ή οντότητες που ήταν άμεσα εισαγώμενες – έτσι δεν είναι τυχαίο ότι το ‘ξένος’ (ή ‘ξείνος’) ξεκινά με ‘ξ.’
Ο, πολύ πιθανώς σε κάποιες διαλέκτους προφερόταν και ως ‘ου.’
Ρ, που κατά κόρο προφερόταν δασυνόμενο, όπως το αγγλικό δίγραμμα ‘rh.’
Σ, το οποίο πριν από β, γ ή μ προφερόταν ως ‘ζ’ αντιθέτως – έτσι το ‘Σμύρνα’ (Σμύρνη) θα προφερόταν ως ‘Ζμούρνα’ (Δωρικό).
Y, που προφερόταν ως βραχύ ή μακρό ‘ου.’ Έτσι, π.χ., το ‘Διόνυσος’ προφερόταν ως Ντιονούσος.’
Φ, που αποδιδόταν ως δασυνόμενο ‘π.’ Έτσι, το ‘Φοίβος’ θα προφερόταν ως ‘Πόιμπος’ αντιθέτως με ότι νομίζουμε εμείς.
Χ, που προφερόταν ως δασυνόμενο ‘κ.’ Έτσι, το ‘Χαλκίς’ θα προφερόταν ‘Καλκίς’ για παράδειγμα.
Ω, για μεγάλο χρονικό διάστημα μόνο στην Ιωνική, όπου δείχνει να προφέρεται είτε ως μακρό ‘ο’ αλλά ακόμη περισσότερο ως ‘ου.’ Έτσι, το ‘Δώρος’ θα προφερόταν ως ‘Ντούρος.’
Ενδιαφέρον έχουν και οι δίφθογγοι που στη συντριπτική τους πλειοψηφία προφέρονται όπως τα δύο φωνήεντα διαδοχικά. Έτσι, το ‘αι’ προφερόταν ως ‘άι’ και το ‘ευ’ ως ‘έου’ με μοναδική ουσιαστικά εξαίρεση το ‘ει’ που προφερόταν ως μακρό ‘ε’ – έτσι, το ‘Δωριείς’ θα προφερόταν ‘Ντουριές.’
Το ίδιο πρότυπο ακολουθούσαν και τα διγράμματα που προφερόντουσαν όπως τα δύο σύμφωνα διαδοχικά, και υπήρχε λογική πίσω από αυτό αφού το ‘συμπαγές ντ’ αποδιδόταν από το Δ και το ‘συμπαγές μπ’ από το Β για παράδειγμα.
Τέλος, να αναφερθώ και στην δάσυνση που αφορά την προφορά ενός ‘χ’ με εκπνοή, όπως στο αγγλικό ‘home,’ σε λέξεις που παλαιότερες μορφές τους έφεραν το ‘σ’ ως αρχικό ήχο σαν το ‘φάντασμα’ του χαμένου γράμματος.
Στην Κλασσική Εποχή, η δάσυνση υποδηλωνόταν από την παρουσία του αριστερού Έμι-Έτα (αριστερό μισό του ‘Η’) ως διακριτικό πριν τελικά επινοηθεί η δασεία από τον Αριστοφάνη του Βυζαντίου προς τα τέλη του 3ου ή αρχές του 2ου αιώνα π.Χ.
Συνεπώς, το ‘Ήλιος’ προφερόταν ‘Χέ(ε)λιος’, το ‘Έλας’ (με ένα λάμδα και όχι ‘Ελλάς,’ τονισμένο στην παραλήγουσα) ως ‘Χέλας,’ το ‘Ελένος’ (και όχι ΄Έλληνας’) ως ‘Χελένος’ και το ”Ελένη’ ως ‘Χελέ(ε):νε(ε):.’
Να σημειωθεί ότι αυτό το δασυνόμενο ‘χ’ προφερόταν παλιότερα, ακόμη και μέσα στον 6ο αιώνα π.Χ., ακόμη και στη μέση μιας λέξης αν το δεύτερο συνθετικό της ήταν λέξη που σε παλαιότερη μορφή ξεκινούσε από ‘σ.’
Η δάσυνση υπήρχε και διατηρήθηκε στην Αττική, τις περισσότερες Ιωνικές καθώς και τις Δωρικές διαλέκτους ενώ χάθηκε σχετικά σύντομα στις Λεσβιακές Αιολικές και τις ενδοχωριακές Ιωνικές της Ανατολίας. Από την άλλη πλευρά, χάθηκε πολύ νωρίς στην Κοινή που δεν ήταν ελληνική ούτως ή άλλως.
Κάτι που φαίνεται και από την επινόηση της δασείας μόλις στα τέλη του 3ου ή αρχές του 2ου αιώνα για το ζήτημα γιατί αν η δάσυνση είχε χαθεί, όπως υποστηρίζουν κάποιοι ιστορικοί, δεν θα υπήρχε λόγος να δημιουργηθεί το αντίστοιχο πνεύμα και να έχει σημαντική γλωσσική διάδοση και εφαρμογή.
Να σημειωθεί ότι και τα άρθρα ‘ο’ και ‘η’ για το αρσενικό και θηλυκό ενός ονόματος δασύνονταν που σημαίνει ότι προφερόντουσαν ως ‘χο’ και χε’ αντίστοιχα (με εκπνοή).
Αντίστοιχα, το δεξιό Έμι-Έτα (το δεξί ήμισυ του ‘Η’) χρησιμοποιούνταν ως διακριτικό για να δηλώσει ‘ψίλωση’ πριν αντικατασταθεί από την ψιλή, επίσης επινόηση του Αριστοφάνη του Βυζαντίου, σε λέξεις που παλαιότερα ξεκινούσαν με δίγαμμα (ϝ), όπως για παράδειγμα το ‘Ίκαρος.’
Και δεν είναι τυχαίο ότι η δασεία και η ψιλή ονομάστηκαν ‘πνεύματα’ δεδομένου ότι αποτελούσαν τα ‘φαντάσματα’ (πνοές) χαμένων γραμμάτων από το παρελθόν.
ΣΣ Ο πίνακας, διαιρεμένος στα δύο, προέρχεται από το Wikipedia.
(1) Εν τούτοις, στοιχεία δείχνουν ότι το νεο-Φρυγικό αλφάβητο μπορεί αντιθέτως να ήταν απευθείας εξέλιξη του παλαιού.
(2) Το δίγαμμα δεν αποτελούσε μέρος του Ευκλείδειου Αλφάβητου αλλά είναι ένα πολύ ενδιαφέρον γράμμα/σύμβολο από προγενέστερα ελληνικά και πολλά αλφάβητα της Ανατολίας.
Among the most legendary gunfights to have ever taken place in the American Old West (or Wild West) is the fierce encounter between the Earp brothers joined by Doc Holiday and a group of armed Cowboys, a band of local outlaws, that took shape in Tombstone, Cochise County in southern Arizona, on 26 October 1881.
The incident was brief and lasted probably less than a minute, about 3pm in the afternoon, following growing tensions between the two sides and saw three of the Cowboys, brothers Tom and Frank McLaury along with Billy Clanton, fall dead at a narrow lot outside C.S. Fly’s photography studio a little further down O.K. Corral actually.
Virgil Earp, Deputy US and Town Marshall at the time, and his brother Morgan along with Holiday were all wounded, on the other side, but legendary Wyatt Earp came unscathed out the fight in an attempt to enforce an ordinance in place that disallowed the carrying of guns within the town.
The prelude to the whole affair was a heated argument between Holiday and an armed Ike Clanton, brother of fallen Billy, the previous night at the Alhambra Saloon before he was arrested by Virgil Earp in the morning and was dismissed on a fine by a judge.
Enraged, the latter sought out and incited the other five Cowboys, the above mentioned included, to move all together over to Fremont Street, spreading the word that they were armed and intended to remain so.
Sheriff John Behan, who largely favoured the Cowboys, arrested the Earps and Holiday on accounts of murder following allegations of Ike Clanton that they fired against unarmed men, yet a month-long hearing showed that at least two of the latter’s side were armed during the fight.
The feud between sides didn’t blow over, nevertheless, and Virgil Earp was shot in the back in an ambush two months later, three days after Christmas, where his brother Morgan was killed three months further on by a shot that was fired by a Cowboy from a dark alley close to Campbell & Hatch’s saloon.
Appointed as a new Deputy US Marshall, Wyatt Earp deputised Doc Holiday and a group of men that hunted down and killed several Cowboys by means of revenge in the wake of these events.
The whole affair grew into a legend out on the frontier but remained widely unknown until Stuart Lake’s best-seller biography titled “Wyatt Earp: Frontier Marshal” in 1931, two years after the latter’s death, that included a dramatic account of the shootout at the OK Corral in 1881.
Furthermore, the story further became a favourite theme in the genre of Western films lining up the likes of “My Darling Clementine” starring Henry Fonda (1946), “Gunfight at the O.K. Corral” starring Burt Lancaster and Kirk Douglas (1957) as well as “Tombstone” starring Kurt Russell and Val Kilmer (1993, picture) down the years.
Breaking through History 