Latest Entries »
There is a particular custom observed in several places around modern Greece where men get up as Satyrs or Bell-Bearers(1) (picture), many times ram-formed, to pour into and roam the streets around displaying a lustful behaviour and strong sexual suggestiveness during the Carnival (late winter).
It is actually mainly practised over the last Sunday or weekend of the Carnival, albeit there could be exceptions, and particularly over insular places such as Chios, Naxos, Ikaria, Lesbos and Skyros whilst it is also found in the region of Chalchidiki on the mainland.
Although there is awareness that the tradition is very old with roots in deep antiquity, in some instances erroneously viewed as medieval nonetheless, I would say that it is evident that its meaning and what it illustrates has been lost in time and is practised more out of a ‘blurry memory’ of the long past.
What these dressed up men actually imitate is none else than the Pans or Paniskoi(2) who were copies (replicas) that Pan, ram-form god from Anatolia and most likely coming from the Phrygians, would multiply into that would roam around displaying exactly this lustful behaviour seeking to engage the erotic attention of the nymphs.
Pan was a god of the wild, the pasture, shepherds and flocks, woods and wooden glens as well as rustic music, a companion of the nymphs at that, as he was associated with the earth and nature along with all activities connected with them` just as was his name that didn’t originally mean ‘all’ (mainly used as a prefix) but has wound up so through time.
For that matter, he was considered older than the Olympians (although ‘Olympians’ here apparently regards the Olympus, a name that comes therefrom, of Phrygia) while he might as well have entertained even deeper roots in ancient Egypt, where he was known as Mendes whilst identified/associated with their own very ancient gods (Per-)Banebdjedet και Min.
Looking closer, I would argue that the name Mendes doesn’t seem Egyptian but instead strikes me most likely as Phrygian breaking down as ‘ΜΗΝ’ (voiced as ‘men’) ‘ΔΕ(Υ)Σ’ (rendered as ‘de(u)s,’ meaning ‘god’), the Phrygian lunar god that presided over the (lunar) months and whose name shapes the deep origin of the Greek word ‘μήνας’ (month).
Which, in turn, implies a connection between Men (MHN) and Pan, who was connected by means of a love affair with goddess of the moon Selene(3). It is particularly intriguing, come to that, the great similarity in the names of Phrygian god Men and Egyptian Min(4), whose nature and overall outlook resembles that of Pan a great deal.
The Phrygian identity of Pan before he crossed the Aegean and came over to the southern Balkans can be further established since he was associated with Phrygian supreme goddess Cybele, attested by Pindar as such for instance, as well as among the retinue of Phrygian god Sabazios who was venerated as main deity in many places around nowadays Greece including Athens (as Zeus).
There shouldn’t be ruled out, however, that the god could have born deeper origins with the Caucones(5), a very ancient Caucasian peoples of Anatolia, whom the Phrygians conquered at some point when they started shaping up as a major force in the region.
Especially seeing that the emergence of Pan in the wider area of nowadays Greece was regarded to have been in the region of Arcadia, which was mainly occupied by them (Caucones) and Pelasgians (descendants of Egyptian, Lybian, and maybe even Phoenician, settlers).
****************************************************************************************************
(1) Dubbed as ‘koudounatoi,’ ‘koudounades’ or ‘koudounoforoi’ in Greek.
(2) The outlook of the ‘Bell-Bearers’ definitely fits that of Pan.
(3) Selene was also called MHNH, rendered as ‘Me`ne,’ which shapes the feminine form of the name of Phrygian lunar god Men (MHN) and therefore looks most definitely Phrygian, very likely her original name for that matter.
Furthermore, she bore the epithet ‘Pan-dia’ (voiced as ‘Pan Dia’) or ‘Pan-deia’ (rendered as ‘Pan-dea’) where ‘dia/deia’ simply spells ‘goddess’ and the first component ‘Pan’ seems to connect her with the god, on the one hand, as well as nature that he represented, on the other.
Which, by implication, come to further associate the two gods between them, who might have been the same.
(4) His name was likely pronounced as ‘Menu’ or ‘Men’ for that matter.
(5) Caucones were responsible for carrying over and spreading the cult of Hermes in what is nowadays Greece come to that.
Looking at it several weeks ago, I got absolutely blasted when I realised what was the purpose, function and real nature of the Midas Monument which was actually a sanctuary of Phrygian supreme goddess Cybele, province of Eskişehir in northwest modern Turkey.
The site was erroneously named so, taken for king Midas’s tomb at the beginning, due to the presence of the name ‘ΜΙΔΑΙ’ (‘Mida’i’) in an inscription on its top left which turned out as yet another epithet of Cybele, apparently as patron of the Phrygian city of Mida.
Very simply, as simple as can be, the rock-cut pedimented temple front and frame helped shape a visual temple, as well as abode, of the goddess as she was thought to have emerged (been born) from a rock according to legend.
That is clearly evidenced by the word ‘ΕΔΑΕΣ’ (‘eda’es’) at the end of the above mentioned inscription which translates as ‘(Cybele) dwells/is present here (in the rock).’
Furthermore, the false-entrance niche at the bottom apparently represented a ‘spiritual doorway’ where a statue of the goddess would be placed at rituals and ceremonies as if she had come out to attend from her abode.
Cybele was held to be, among others, a mediator between the world of the living and the dead, as well as the known and the unknown, so the whole set with the false doorway at the bottom further shaped a visual portal between the two.
Simply outstanding!
Charming Majolikahaus, or Majolica House, shapes the left of the two adjacent apartment Linke Wienzeile Buildings standing on the north side of the namesake main street in the Mariahilf (district), central Vienna in Austria.
Occupying No 40, the edifice was designed and raised in 1898 by prominent Austrian architect and urban planner Otto Wagner on the lines of the Vienna Secession style that he so passionately advocated against the long prevalent historicist trend in the Austrian capital in his time.
The building owes its name to its entirely majolica (lead-glazed earthware tiles) laid façade that is bursting with floral motifs and vibrant colours, designed by Wagner’s student Alois Ludwig, while it features colourful wrought iron balconies beautifully nestled on either far side.
Ένα διακοσμητικό μοτίβο πολύ γνωστό στην αρχιτεκτονική και την κεραμική από την αρχαία εποχή είναι αυτό του Μαιάνδρου (ή Ελληνικής Κλείδας) που διακρίνεται από μια γεωμετρική κυματοειδή ροή από τεμνόμενες γραμμές και (συνήθως ορθές) γωνίες, αλλά μπορεί να εμφανίζεται και σε σπειροειδή μορφή ή και σε Vitruvian Helix.
Εμφανίζεται ιδιαίτερα μάλιστα στην αρχαιότητα στη διακόσμηση ζωοφώρων σε ναούς και δημόσια κτίρια, σε μωσαϊκά πατώματα αλλά και τοιχογραφίες καθώς επίσης και σε διακοσμητικές ‘ταινίες’ στην αγγειοπλαστική.
Αν και γενικότερα θεωρείται ως ένα κλασσικό ελληνικό πρότυπο, η αλήθεια είναι ότι η ιστορία του δείχνει να είναι αρκετά παλαιότερη και εμφανίζεται σε πολλές διαφορετικές περιοχές, κάποιες από τις οποίες μπορεί να μην ήρθαν και ποτέ σε επαφή στα βάθη του χρόνου.
Έτσι, εμφανίζεται πολύ νωρίτερα σε χάλκινα αντικείμενα της Δυναστείας των Shang στην Κίνα (κατά προσέγγιση 1600 με 1045 π.Χ.), όπως και στους Αζτέκους στην ‘απομονωμένη’ για μεγάλο μέρος της ιστορίας Αμερικανική ήπειρο, αλλά ακόμη και στην αρχαία Αίγυπτο όπως και στους Ετρούσκους (ελαφρά νωρίτερα από ό,τι στο χώρο της σημερινής Ελλάδας μάλιστα).
Προέλευση του ονόματος
Το δε όνομα του μοτίβου ως Μαίανδρος προέρχεται από την Ανατολία και τον ομώνυμο ποταμό-θεό των Κάρων, όπως και τον αντίστοιχο ποταμό που έρρεε στη χώρα τους με αντίσχοιχο κυματοειδές σχήμα, αλλά ίσως και των Λυδών ενώ δεν έχει ελληνική ετυμολογία.
Ενδεχομένως να ανήκε και στους ποταμούς-θεούς των Φρυγών δεδομένου ότι ο ποταμός πήγαζε στα υψίπεδα της Φρυγίας ενώ η μορφή και η δομή του ονόματός του συμφωνούν απόλυτα με αυτές της γλώσσας τους.
Αναφέρεται επίσης και ο Μαίανδρος, που πιστεύω ότι λανθασμένα συγχέεται με τον ποταμό θεό, που ενδεχομένως ως βασιλιάς είτε των Κάρων ή των Λυδών (δεν προσδιορίζεται) έκανε πόλεμο ενάντια στους Πεσσινούντινες (κάτοικοι της Πεσσινούς(1); ) και ορκίστηκε στη Μητέρα των Θεών (Κυβέλη) ότι αν νικούσε θα θυσίαζε το πρώτο πρόσωπο που θα του έδινε συγχαρητήρια.
Όπως το ήθελε η μοίρα, οι πρώτοι που ήρθαν να τον συγχαρούν στην επιστροφή του ήταν η μητέρα του, η αδερφή του και ο γιος του. Από τη θλίψη του, αυτοκτόνησε πέφτοντας στον ποταμό ο οποίος πήρε το όνομά του έτσι κατά αυτή την εκδοχή. Όπου το όλο ‘πλαίσιο’ αυτής της ιστορίας θα έλεγα ότι συνιστά μάλλον κάποιον από τη Λυδία(2).
Σημασία/Συμβολισμός του μοτίβου του Μεάνδρου
Αν και ο Μαίανδρος (μοτίβο) φέρεται ως σύμβολο νίκης και ενότητας από πολλούς, προσωπικά αντιθέτως θεωρώ ότι συμβολίζει την αδιάσπαστη και ζωτική σύνδεση μεταξύ της γυναίκας (ως μητέρας) και του άνδρα – χωρίς το ένα δεν μπορεί να συνεχίσει να υπάρχει το άλλο.
Κάτι που ανανακλάται στο ίδιο το όνομα, προφερόμενο πιο σωστά μάλλον ως ‘Μαϊάντρος’ στα ελληνικά (όπως θα ήταν και στα φρυγικά), το οποίο αναλύεται ως ‘Μαϊα-‘ και ‘-(α)νδρος’ με προφανή καταγωγή από την Ανατολία και θα μπορούσε να είναι κάλλιστα Φρυγικό, Λυδικό ή Λούβιο με το πρώτο να έχει ένα προβάδισμα.
Ετυμολογία
Από τη μία πλευρά, το πρώτο συστατικό που προφερόταν ως ‘Μαϊά,’ χωρίς ελληνική ετυμολογία, είναι κτητικό επίθετο που σίγουρα προερχόταν από μονοσύλλαβο ουσιαστικό το οποίο λογικά θα ήταν το φρυγικό ‘ΜΑ,’(3) που σήμαινε ‘Μητέρα’ και ήταν άλλο ένα όνομα της Κυβέλης που εμφανιζόταν και ως ‘ΜΑ ΖΕΥΣ’ (ως υπέρτατη όλων των θεών).
Η έννοιά του είναι κάτι σαν ‘αυτή που είναι μητέρα’ και ακολουθεί μια χαρακτηριστική φρυγική δομή με άλλα παραδείγματα όπως το ‘ΓΚΑΙΑ’ από το ‘ΓΗ,’ το ‘ΝΙΚΑΙΑ’ από το ‘ΝΙΚΗ’και το ‘ΕΚΑΤΑΙΑ’ από το ‘ΕΚΑΤΗ.’ Στην αρχή, αυτά τα κτητικά επίθετα φαίνεται να αφορούσαν θεές αλλά αργότερα επεκτάθηκαν (και κάποια πήραν και άλλες σημασίες μέσα στο χρόνο).
Το δε ‘ΑΝΔΡΟ(Σ)(4), προφερόμενο ως ‘αντρό(ς),’ εμφανίζεται είετε ως πρόθεμα ή επίθεμα σε διάφορες ανατολίτικες γλώσσες (όπως και στα Ετρουσκικά) με το ‘ΑΝΔΡΟΣ’ πολύ πιθανώς να αποτελεί τη γενική του Φρυγικού ‘ΑΝΑΡ,’ από το οποίό προέρχεται το ‘ΑΝΗΡ’ (προφερόμενο ως ‘ανέρ’ από τους Έλληνες).
****************************************************************************************************
(1) Οι αρχαίοι συγγραφείς θεωρούσαν την Πεσσινούς ως το μεγαλύτερο λατρευτικό κέντρο της Κυβέλης αλλά και την ουσιαστική πρωτεύουσα του Φρυγικού βασιλείου υπό τον Μίδα (αναφέρονται, ωστόσο, αρκετοί Φρύγες βασιλείς με αυτό το όνομα).
(2) Δεδομένου ότι το γεγονός που περιγράφεται δείχνει αρκετά παλιό, ίσως δεν θα’πρεπε να αποκλειστεί το ενδεχόμενο να ήταν και Φρύγας.
(3) Το ‘Μα’ αποτελεί επίσης το πρώτο συστατικό του ‘ΜΑ-ΤΑΡ’ (Φρυγικά) και του ‘Ma-ter’ (Λούβια) που επίσης σημαίνουν ‘μητέρα,’ με μακρινή ρίζα το Πρωτο-Ινδο-Ευρωπαϊκό ‘méh₂tēr.’
(4) Ιδιαίτερα ενδιαφέρον είναι ότι ‘ΑΝΔΡΟ’ (προφερόμενο ως ‘άντρο’) ήταν το όνομα του θώρακα και της ασπίδας που έφερε η πανοπλία της Αθηνάς, η οποία δεν ήταν τίποτα παρά ο τίτλος/επίθετο της Κυβέλης ως προστάτιδας της Αθήνας.
The Benjamin Harrison Presidential Site, or Benjamin Harrison Home, was the residence of the 23rd president of the United States Benjamin Harrison (1833 – 1901) and was raised, accommodating many elm and oak trees in its grounds, on what was at the time the outskirts of Indianapolis.
Built between 1874 and 1875, the Italianate 16-roomed house stands on North Delaware Street in the Old Northside Historic District of Old Northside, just outside the north boundary of Downtown. Once in place, Harrison spent his later life here save the time he served as senator (1881 – 1887) and President (1889 – 1893).
It was at the front of this house that he addressed listeners out on the street in what eventually became known as ‘Front Porch Campaign’ running for president in 1888, even though the portch itself was fashioned three years after he left office.
Harrison had the home refurbished and fitted with electricity as late as 1896, that is five years before he died, whilst the interior displays an oak-trimmed walnut staircase, butternut woodwork and parquet floors.
The charming Art Nouveau-styled old Aveiro Railway Station (Estação de Aveiro in Portoguese) was inaugurated in April 1864 and is located in the city of Aveiro in the namesake Região (region), northwest central Portugal.
The edifice features a fascinating façade adorned with tiles in blue and yellow shades that display traditional and regional themes such as the Palace Hotel do Bussaco, Rio Vouga, the old Monastery of Jesus (modern Museum of Aveiro) and local fishermen in Moliceiros (boats).
A three-floor central segment dictates the design flanked by two lower sections either side that offer symmetry to the structure.
Breaking through History 