The primordial Ourea (or more likely Ur-Ea)

The Ourea (/ˈu:rea/, or alternatively Orea /`orea/) were ten primordial deities offspring of Titaness Gaia (or Gaea) that preceded most of the Titans and corresponded to as many respective deified holy mountains as guardians that spanned most of the very ancient known world.

Mount Uludağ, northwest modern Turkey, the ancient Phrygian Mount Olympus or Ulympus

Albeit considered part of the Hellenic (more properly Helenic – and not Greek!) mythology, they are actually inactive characters therein and some only present some action in stories beyond its sphere which, along with the clearly Anatolian structure of the name, strongly recommends an origin from the east.

That said, both forms look most likely Phrygian in descent as the interchange between the sounds /u/ and /o/ as concerns the letter ‘O’ is conspicuous in Old Phrygian, stretching over the best part of their history, where ‘Ω’ and apparently also the diphthong ‘OY’ were introduced to render the former sound in New Phrygian, attested between the first and third century AD (if not earlier).

The Hellenes (more properly Helénoi, or Helénēs), on the other hand, did not use ‘OY’ to render the sound /u/ but ‘Y,’ or ‘Ω’ (Ionians), whereas it was the so-called Koine (Common) that did when it emerged in Anatolia around 330 BC, a ‘bastard’ dialect they didn’t reckon as Hellenic but barbaric anyway.

Which, in turn, spells that ‘Orea’ is the older and ‘Ourea’ a much later form of the appellation in writing though the former effectively contained the latter phonetically.

On top of that, not only the stem ‘or-‘ seems to feature well in Old Phrygian but there was further a similar word ‘ΟΡ-ΥΑΝ’ (voiced as ‘or-uan’ or ‘ur-uan’) that means ‘guardian’ or ‘warden,’ a trait that well fits that of the Ourea.

Nonetheless, the quest of the roots of the name most likely doesn’t wind up here but rather runs far deeper in the past and east among the very influential Hurrians, out of the ranks of whom the Phrygians look as though they may as well have emerged themselves.

Looking closer, the pattern and pronunciation of either Our-ea or Or-ea strongly suggest and reflect a most likely earlier Hurrian form as ‘Ur-Ea’⁽¹⁾ behind it; where ‘ur,’ pronounced as either /ur/ or /or/ just like Phrygian ‘Or-,’ carries the sense of ‘elevated/above ground,’ ‘primeval/primordial’ or ‘source of (divine) light’ whilst ‘ea’ spells ‘earth, ground, mound’ and therefore meets the profile a great deal.

Now, the ten Ourea, or Orea, are lined up on several websites as Aitna (or Aetna), Athos, Helicon, Kithairon, Nys(s)os, Olympus 1, Olympus 2, Oreios, Parnes, and Tmolus – yet a list that doesn’t fully add up on a couple of grounds.

First, there cannot be two (or more) of the same offspring that bear the very same name and yet the above list displays two Ourea under the appellation Olympus, which correspond to the respective mountains in ancient Phrygia and Thessaly. Therefore, one of them is not the original.

Second, the line-up on display doesn’t show Belos (or Belus), a confirmed Oureo⁽²⁾ (or Oreo), which is actually the original name of Mount Olympus in Thessaly (nowadays Greece). The name itself breaks down as Bel-os/us and forms the apparent Anatolian and Hellenic rendering of Bel, Belu or Ba’al (meaning ‘Lord,’ ‘Master’), a major Akkadian, Babylonian and Phoenician god (or gods).

For that matter, Herodorus recounts that Cadmus⁽³⁾ and his men drove away the Hestiaeans, apparently Leleges (Luwian speaking peoples out of Anatolia), from northwestern Thessaly which entails a Phoenician hold over the region, with storm god Ba’al (Zeus)⁽⁴⁾ set up on the ‘throne’ of the mountain, in the wake in deep ancient times.

On the other hand, the Phrygian Olympus is the genuine one as there was actually a Phrygian mountain god named Olympos, who may be the same as the namesake Oureo, that was an early consort of supreme goddess Cybele as well as considered the inventor of the flute and father of the flute-playing Satyrs.

The name Olympus, or alternatively Ulympus, is most likely Phrygian as well. But I will discuss the matter of Olympus, which is very intriguing, at far greater length in a separate post as it merits. For the time, let’s now look at the proper make-up of the Ourea:

Aitna (or Aetna), Athos, Helicon, Kithairon, Nys(s)os, Olympus (Phrygia), Belus (later Thessalian Olympus), Oreios, Parnes, and Tmolus.

****************************************************************************************************

****************************************************************************************************

(1) Ea is also the name of the Akkadian and Babylonian god of the earth.

(2) Oureo (or Oreo) is most likely the root of modern Greek ‘όρος’ (`oros,’ mountain).

(3) Belus was also a legendary Pharaoh of Egypt of divine lineage who was further twin brother of King Agenor of Tyre (Phoenicia), father of Cadmus, and long ancestor of Perseus, the legendary founder of Mycenae.

(4) As I have reiterated, Zeus is an epithet (title) and not a theonym applied to king gods and Ba’al was a storm god that resembled the Zeus we have in mind a great deal at that.

Ξενοπάτρα (ή Ξενόπατρη)

Σύμφωνα με τη λεγόμενη ελληνική μυθολογία, ο Έλληνας είχε τρεις γιους που ονομάζονταν αντίστοιχα Δώρος, Αίολος και Ξούθος (αν και υπάρχουν και άλλες παραλλαγές του μύθου που δίνουν διαφορετικά ονόματα). Ωστόσο, είχε και μια κόρη με ένα πολύ ενδιαφέρον όνομα.

Και λέω σύμφωνα με τη ‘λεγόμενη ελληνική μυθολογία’ γιατί είναι εξ’ολοκλήρου προ-ελληνική και πολλά από τα γεγονότα που διηγείται διαδραματίζονται σε περιοχές ακόμη και έξω από τα σημερινά Βαλκάνια.

Το όνομά της κόρης του, λοιπόν, ήταν Ξενοπάτρα, ή πολύ πιθανώς και Ξενό-πατρα ή Ξενό-πατρη (προφερόμενο ως ‘Ξενόπατρε’) στα ελληνικά, το οποίο ούτε πολύ ούτε λίγο αναλύεται ως προς τη σημασία του σε ‘Από ξένη γη’ ή ‘Από ξένο πατέρα/γονείς.’

Το οποίο με τη σειρά καθιστά τον Έλληνα, που είναι ουσιαστικά ένας ‘αδρανής χαρακτήρας’ (χωρίς δράση στην ελληνική μυθολογία, άρα έξω από τη ‘σφαίρα’ της), ως ξένο. Κάτι που ευθυγραμμίζεται και με το όνομα ενός από τους γιους του, του Ξούθου, που σημαίνει ουσιαστικά ‘Ασιάτης’ και θεωρούνταν μετανάστης από τους Έλληνες.

Άλλωστε και ο Δευκαλίων(ας), πατέρας του Έλληνα, ήταν βασιλιάς και ήρωας των Οπούντιων Λοκρών που ήταν Λέλεγες, Λούβιοι ομιλητές από την Ανατολία, και Ασιάτης και ο ίδιος όπως φανερώνει και το όνομα της μητέρας του Ασίας (ο Ηρόδοτος λέει ότι η ήπειρος πήρε το όνομά της από αυτήν) ενώ μαθαίνει για τον επερχόμενο κατακλυσμό από τον πατέρα του Προμηθέα στον Καύκασο.

Θα πρέπει να πούμε επίσης ότι το πρώτο γράμμα του ονόματος της Ξενοπάτρας, το ‘Ξ,’ ήταν από εκείνα που χρησιμοποιούνταν αποκλειστικά για εισαγόμενα ονόματα ή ξενόφερτους και ουσιαστικά κατ’αποκλειστικότητα σε αναφορά με την Ανατολία (Μικρά Ασία) – κάτι που φαίνεται επίσης και στο όνομα του ήδη αναφερόμενου Ξούθου.

Έχοντας αναφέρει τα προηγούμενα, θα πρέπει εδώ να πω ότι όταν ο Ησίοδος (Χεσίοντος στα ελληνικά), σύγχρονος του Όμηρου, έγραψε τον ‘Κατάλογο Γυναικών,’ όπου εμφανίζεται το αντίστοιχο ‘γενεαλογικό δέντρο’ με τη μορφή γεναρχών, η λέξη ‘Έλληνας’ δεν υπήρχε και συνεπώς είναι αδύνατο να τη χρησιμοποίησε.

Που σημαίνει ότι το όνομα ‘Έλληνας’ έχει τοποθετηθεί καταχρηστικά από κάποιον ή κάποιους πολύ μεταγενέστερα (και πολύ πιθανώς στη μοντέρνα εποχή) είτε από σφάλμα ή σκόπιμα.

Για τους Έλληνες δε, το ‘Έλληνας’ είχε τη μορφή Έλένος’ (με ένα ‘λ’) και προφερόταν ως ‘Χελέ(ε)νος’ (δάσυνση) ως αρσενική έκδοση του ‘Χελέ(ε)νεε’ (Ελένη) όπου και το δύο προέρχονταν από την Ανατολία.

Πιθανώς, δεδομένου ότι η δεύτερη συλλαβή φαίνεται να είναι ‘μακρά,’ να γραφόντουσαν ‘Ελήνος’ και ‘Ελήνη’ αντίστοιχα αλλά το ‘η’ για τους Έλληνες ήταν ‘έτα’ και προφερόταν ως ‘μακρό ε’ και πάλι.

Χελέ(ε)νος άλλωστε ονομαζόταν ο γιος του βασιλιά Πριάμου της Τροίας που μετά την πτώση της πόλης-κράτους στο θρυλικό Τρωϊκό Πόλεμο έφυγε δυτικά μαζί με άλλους Τρώες για να ιδρύσει τα τρία Τρωϊκά βασίλεια των Χαόνων, Μολοσσών και Θεσπρωτών στην Ήπειρο` ενώ η ‘Ωραία’ Ελένη (Χελέενεε) ήταν Αετολή (Αιτωλή), όπου οι Αετωλοί ήταν ένα μίγμα από Κουρήτες (Khurrites, Hurrians), Λέλεγες (Λούβιοι) και Καύκονες (Καυκάσιοι) που όλοι μιλούσαν Ανατολίτικες γλώσσες.

Το πότε, και κατά πόσο, η παραλλαγή του Ελένος με δύο ‘λ’ στη μέση του ονόματος εμφανίστηκε και ποια ήταν η ενδεχόμενη διαφορά που δημιούργησε ως προς τη σημασία (ή ίσως και την προφορά) δεν είναι ξεκάθαρο αλλά είναι πολύ πιθανό αυτό να έγινε, αν έγινε, μετά την λεγόμενη ‘Κλασσική’ εποχή.

Ενδεχομένως, όμως, να είναι μια γλωσσική εξέλιξη που εμφανίστηκε αντιθέτως ως ‘Έλληνας’ στην λεγόμενη ‘Κοινή,’ που δεν ήταν ελληνική, από όπου προέρχεται και η δική μας γλώσσα οπότε το παραλλάβαμε σε αυτή τη μορφή.

Επίσης, ο Ησίοδος έζησε κάπου ένα αιώνα πριν οι Αχαιοί και οι Δωριείς και οι Ίωνες γίνουν Έλληνες (αν και δεν ήταν όλοι οι Ίωνες και Δωριείς Έλληνες) και συνεπώς δεν θα μπορούσε να καταρτήσει ένα γενεαλογικό δέντρο με τη μορφή που εμφανίζεται.

Με την εικόνα που έχει, αυτό που θα μπορούσε να τοποθετηθεί πάνω από τους Δώρο, Αίολο και Ξούθο θα ήταν κάτι ως Πανέλληνας – του οποίου η μορφή ήταν μάλλον ‘Παν-χελένος’ και προγενέστερα ‘Παν(χ)γουελένος.’

‘Πανέλληνας’ και Έλληνας, ή πιο σωστά Πανχελένος και Χελένος, δεν έχουν την ίδια σημασία και ο ‘κοινός παρονομαστής’ για τους Πανχελένους ήταν ότι προέρχονταν όλοι τους από την Ανατολία (Μικρά Ασία) όπως και οι διάλεκτοι που μιλούσαν.

Οι Χελένοι (Έλληνες) που προέκυψαν αρκετά αργότερα ήταν Πανχελένοι (Πανέλληνες) από τη μία πλευρά αλλά πολλοί Πανχελένοι (Πανέλληνες) δεν ήταν Χελένοι (Έλληνες) όπως τα διάφορα φύλα των Λοκρών, οι Ηλείοι και οι Δωριείς (αυθεντικοί) της Δωρίδας ανάμεσα σε άλλους.