The Gellért Baths (Gellért gyógyfürdő in Hungarian), also called the Gellért Thermal Bath, shapes a magnificent bath complex that is integrated into the noted Hotel Gellért situated on the west bank of the Danube in Buda, the old capital of the Kingdom of Hungary and western half of Budapest.
The effervescent swimming pool
Gellért the name of the first bishop of Hungary (Gerard of Csanád, c. 977 – 1046 AD), the bath complex was built between 1912 and 1918 in the Hungarian Secession (Art Nouveau) style on the site of an earlier Turkish baths laid out in the 16th century under the name ‘Sárosfürdő’ during the time of the Ottoman Empire.
The latter name spells ‘muddy baths’ due to the mineral mud settled at the bottom of the pools against the modern second component of ‘gyógyfürdő’ conveying ‘thermal/medical baths’ come to that.
Opened in 1918, the complex expanded into an outdoor wave pool in 1927 and a glass-domed thermal bath in 1934 in the hotel’s old Winter Garden but the women’s section suffered heavy damage during bombardments towards the end of World War II.
Following a long wait due to financial circumstances, the thermal bath was eventually redesigned and the complex underwent a wholesale reconstruction in 2008, restored to its former splendour.
The main hall, featuring a gallery and a glass roof above, and the effervescent swimming pool (picture) are probably the highlights of the complex which also lines up thermal baths, supplied with water from Gellért Hill’s mineral hot springs, as well as plunge pools and a Finnish sauna.
As already presented, the Midas Monument is a high rock-cut relief in the shape of a pedimented temple front that lies on the cliff side of the citadel of the ancient Phrygian city of Mida (Yazılıkaya in Turkish), province of Eskişehir in northwest nowadays Turkey.
The monument bears a dedication on the upper left hand side in Old Phrygian by Ates, son of Arkias, that has “ΜΙΔΑΙ ΛΑFΑΓΤAEI FΑΝAKTEI ΕΔΑΕΣ” to the effect of ‘Midai (She of Mida, Cybele) overlord and leader of people dwells/is present here,’ likely fashioned in the late eighth century BC.
It was initially erroneously taken for King Midas’s tomb, hence its name, due to the presence of the name ‘Midai’ in the above mentioned inscription, yet the latter eventually turned out to be yet another epithet of Phrygian supreme goddess Cybele, apparently as patron and protector of the city.
For that matter, the site served as a sanctuary of Cybele herself where a statue of the goddess would be placed in the entrance-shaped niche at the bottom of the monument, potentially representing a ‘spiritual doorway,’ during rituals or ceremonies.
So let’s probe into this inscription breaking it down part by part.
ΜΙΔΑΙ
To begin with, I am very confident that the city of Mida followed the same naming pattern as other ancient cities that lay under the aegis of Cybele whether Mycenaean and later Achaean, such as Athenai (Athens) and Thebai (Thebes), or also very likely other Phrygian counterparts, such as Kolossai or Kelainai, to the effect of ‘Midai.’
Along these lines, Cybele herself would take up the name of each city that evoked her as a protector by means of an epithet in a form that would spell ‘She/The Lady of (name of the city).’
Thereby Cybele carried the epithet ‘Αθηνή’ (Atḗnē), spelling ‘She/Lady of Athens,’ ‘Θηβή’ (Tḗbē), meaning ‘She/Lady of Thebes,’ or ‘Μυκηνή’ (Mukḗnē), meaning ‘She/Lady of Mycenae,’ as an instance.
The reasoning behind the plural names of ancient cities is far from clear but, looking at the form ‘Midai’ (Cybele) for Mida in the inscription in discussion, I am beginning to speculate that the suffix ‘-ai,’ voiced as ‘a-i’ (very similar in both sound and function to later Latin ‘-ae’), may have not had a plural function initially but rather shaped a feminine possessive form of the name referred to.
The above argument can be supported by Phrygian male patronyms such as ‘ΑΡΚΙΕϝΑΙΣ,’ meaning ‘son of ΑΡΚΙΑΣ,’ where the respective suffix ‘-ais’ (voiced as ‘a-i-s’) comes at the end of the possessive adjective, corresponding to the female ‘-ai’ above.
Therefore, the name ‘ΜΙΔΑΙ’ in the inscription most certainly shapes a feminine possessive form spelling ‘She/Lady of Mida’ in this case. By implication, ‘ΑΘΗΝΗ’ (Atḗnē) would have been ‘ΑΤΕΝΑΙ/ΑΘΗΝΑΙ’(1) and ‘ΘΗΒΗ’ (Tḗbē) would have been ‘ΤΕΒΑΙ/ΘΗΒΑΙ’(1) respectively as epithets of Cybele in earlier stages.
As the letter ‘H’(2) with a similar sound (long ‘e’) came along, as well as other developments, the use of the suffix ‘-ai’ could then have been likely gradually delegated to eventually help form plural feminine nouns later.
Many modern historians suggest that there were sisterhoods of priestesses devoted to Cybele(3) bearing her epithet, such as ‘Athenai’ or ‘Thebai,’ in the respective cities which may have eventually influenced such a switch in function into plural of the suffix ‘-ai’ with female names.
Therefore, ancient cities under the aegis of Cybele seem to have eventually ended up carrying the respective (plural) name of the sisterhood of priestesses dedicated to her therein.
(1) Same pronunciation as ‘Atena-‘i’ and ‘Teba-‘i’ respectively.
(2) Eventually, ‘H’ supplanted ‘ai’ as suffix in feminine possessive forms in tongues/dialects such as Phrygian and Ionian (which carries a profound Phrygian platform).
(3) More precisely, modern historians say that it is the very same goddess in all those ancient cities, which adds up.
Cybele is clearly the protectress of Athens and most likely Thebes, venerated as principal goddess, so it follows that she would have been of Mycenae as well.
By and large, ‘donjon’ signifies the most heavily fortified area or building within a medieval castle, usually a large tower, where the defenders could withdraw to if the other lines of defence had fallen during a siege.
The Donjon de la duchesse Anne, Dinan in Brittany (northwest France)
It would usually contain a well, quarters, offices and service rooms while one front would command the bailey (grounds enclosed by the outer walls) and the other the field and approaches to the castle or fortified area.
The word is actually French (voiced as ‘/dɔ̃.ʒɔ̃/’), though it can be also found in Dutch (‘/dɔnˈʒɔn/’), and comes from the Old French donjon (‘/dunˈd͡ʒun/’) spelling ‘great/main tower’ or even ‘the lord’s tower’ since the lord of a castle or a fortified town usually lived there.
For that matter, the first component ‘don-‘ may come as a shortening out of Late Latin ‘domnus’ (master) and the rather Frankish/Franconian suffix ‘-jon,’ with a likely Latin origin, that carries the sense of ‘fortification.’
That said, I wouldn’t rule out an origin in Breton ‘don’ that means ‘deep’ so combined with Frankish/Franconian ‘-don’ could mean ‘deep defence/fortification’ instead.
The English word ‘dungeon’ originates from Old French ‘donjon,’ apparently arriving through the Normans, and initially held the same meaning but through time was eventually relegated as a term to denote the prison and torture chambers in the depths of a keep.
Some time ago, I presented a thesis where I maintained, accompanied with a thorough breakdown, that the name of Istanbul (also known as Constantinople) does not mean ‘Εις την Πόλιν (To the City)’ as generally given around but instead ‘Land/Place of the (crescent) Moon.’
That comes out of the first component ‘Istan-,’ a Persian loan than means ‘land, place,’ and the second of ‘-bul,’ which is a Semitic loan that used to be the name of a Hebrew month as well as the respective moon.
Recently, I have got acquainted with a history teacher at a relatively central school in London who is of multinational background as a blend of British, Greek and Palestine (his name is British) with a very good knowledge in Semitic languages.
And when I asked him (about that second component), he confirmed to me that ‘bul’ indeed means ‘moon’ (it is a rather obsolete word/name nowadays) and thereby further substantiated my theory. After all, the official etymology always looked ‘lame’ to me (and it’s not the only one).
Greek
Πριν από κάποιο καιρό, παρουσίασα μία θέση όπου υποστήριξα, μαζί με μια λεπτομερή ανάλυση, ότι το όνομα της Istanbul (επίσης γνωστή ως Κωνσταντινούπολη) δεν σημαίνει ‘Εις την Πόλιν’ όπως γενικότερα δίνεται αλλά αντιθέτως ‘Χώρα του (ημι) φεγγαριού.’
Αυτό προέρχεται από το πρώτο συστατικό ‘Istan-,’ ένα περσικό ‘δάνειο’ που σημαίνει ‘Χώρα, Περιοχή,’ και το δεύτερο του ‘-bul,’ το οποίο είναι ένα σημιτικό ‘δάνειο’ που αποτελούσε το όνομα ενός εβραϊκού μήνα καθώς και του αντίστοιχου φεγγαριού.
Πρόσφατα, γνωρίστηκα με ένα καθηγητή ιστορίας σε ένα σχετικά κεντρικό σχολείο στο Λονδίνο που έχει μια πολύπλευρη καταγωγή ως Βρετανός, Έλληνας αλλά και Παλεστίνιος (το όνομά του είναι Βρετανικό) με πολύ καλή γνώση σημιτικών γλωσσών.
Και όταν τον ρώτησα (σχετικά με το δεύτερο συστατικό), μου επιβεβαίωσε ότι το ‘bul’ πραγματικά σημαίνει ‘φεγγάρι’ (μια μάλλον απαρχαιωμένη λέξη/όνομα) και κατ’αυτό τον τρόπο περαιτέρω επιβεβαίωσε την άποψή μου. Ούτως ή άλλως, η επίσημη ετυμολογία πάντα έδειχνε ‘κουτσή’ σε μένα (και δεν είναι η μόνη).
As I have maintained time and again, the name ‘Zeus’ does not constitute a theonym (a god’s proper name) nor is equivalent to a specific god but an epithet and a title applied to the respective king god in a polytheistic system or over a geographical area in ancient times.
In ancient societies, either out of respect or fear or social demand (or a combination thereof), people would evade to invoke a god or goddess directly by one’s name and employ instead an honorary epithet or title that conveyed a specific trait of one.
The hand of Sabazios
Phrygian Sabazios
‘Zeus’ (ΖΕΥΣ, ‘mighty,’ ‘ heavenly,’ ‘divine’) shapes a variation of ‘Deus’ (ΔΕΥΣ) deriving both on Proto-Indo-European ‘Dyēus’ (sky god) that I long speculated that it emerges in the Phrygian language probing the name of Phrygian god Sabazios.
Sabazios (ΣΑΒΑΖΙΟΣ, voiced as ‘savazios’ in Common/Koine) was pronounced as ‘sabazdios’ in Phrygian, the same way as in the later Hellenic tongues, and is the Zeus that was venerated in Athens, among others, as I have said again.
Furthermore, he is the real god of wine that was venerated widely across the Aegean, Anatolia (Minor Asia) and a large part of the Balkans and not Dionysus, which is also a title and not a theonym, for whom he is erroneously confused.
For that matter, his name breaks down as ‘Saba-‘(1), a product (syrup) made from grape must in wine-making (used as a word in the very same manner by the Hellenes) and the second component ‘-zdios’ spelling ‘(king) god’ in a genitive form.
I have to add here that Dionysus (voiced as ‘Dionusos’ by the Hellenes) actually originates in the also Phrygian ‘ΔΙΟΝΣΙΝ’ (pronounced as ‘diunsin,’ which appears in the form ‘ΔΙΟΥΝΣΙΝ’ in neo-Phrygian).
Now, for ‘Sabazdios’ (Sabazios) to bear as second component the form ‘-zdios’ (zios) in genitive that means that in the nominative the latter would be either ‘Zdeus’ (Zeus) or ‘Zdis’ (Zis), as the second appears as a principal deity among the Thracians who show substantial influences by the Phrygians religionwise.
And the evidence that it is the former (‘zdeus,’ Zeus) arrived when I first stumbled on the Phrygian deity Ma Zeus and about a couple of weeks later on the also Phrygian god Ti Zeus.
The above mentioned appear in that form in Phrygian inscriptions, by means of further evidence, as well as other ancient and early medieval sources while the use of ‘Zeus’ clearly spells that it is an epithet/title and not a theonym (proper name of a god).
Ti Zeus and Ma Zeus
Ti Zeus (ΤΙ ΖΕΥΣ) is a storm/weather sky god that actually proves to be none else than the Olympian Zeus we are taught about while he is also associated with further Phrygian god Bas (ΒΑΣ, ‘bas,’ most likely bearing the sense of ‘guardian’) even though the latter may as well shape simply yet another epithet of the former.
As regards Ma Zeus, I personally reckon that it is not lunar god Mas (ΜΑΣ) or Men (ΜΗΝ, pronounced as ‘men’) as widely thought around as he doesn’t seem to be a king god, bearing actually the epithet ‘ΔΕΥΣ/ΔΕΣ’ (god) instead, but regards supreme Phrygian goddess Cybele (pronounced as ‘kubele’), who seems to have also carried the name ‘Ma’ as mother (of all gods).
Which, in turn, means that ‘Zeus’ wasn’t employed only for gods but for goddesses as well(2). Albeit a section of (modern) historians regard that Ma was a different goddess as she was venerated under that name in Cappadocia, the truth is that, as it often happens, that she is apparently none else than Cybele again worshipped under that appellation with some additional traits suited to the fabric of the region.
On top of that, the argument that Ma is also a war goddess gets balanced out by Cybele being often portrayed on a chariot drawn by lions carrying a bird of prey while escorted by Nike which demonstrate that she bore herself profound elements of a warlike goddess.
After all, for her to be protectress of the very city-state of Athens, among many others, she ought to have carried this aspect – and as it turns out ‘Athena’ wasn’t a name of a goddess but epithet of Cybele herself as protectress of the city (more in a forthcoming special post)!
Let there be noted that Zeus was pronounced as ‘zdeus’ both in Phrygian, where it also appears later in the form ‘Zes’ (ΖΕΣ), and the Hellenic dialects that are much later. Accordingly, Deus (ΔΕΥΣ, ‘god’) is also an epithet, further presenting the form Des (ΔΕΣ), that originates in the Phrygian language as well.
The Phrygian structure
It is of particular interest the form and structure of the names of Phrygian gods as the epithet/title always follows the theonym which evokes the word order in French (e.g., voiture noir).
Actually, there could be a link between the Franks (nowadays French) and the Phrygian, even though modern historians are quick to dismiss that, as I keep stumbling on pieces of potential evidence that suggest it.
Among others, it comes particularly intriguing, to me at least, that for instance there appears the word ‘ΓΑΛΛΟΙ’ in the Phrygian language, probably pronounced as ‘Galloj’(3) quite reminiscent of ‘Gaulois(e)’), which was the name of the priests of Cybele.
Finally, as an aside, let me add that the word ‘μήνας’ (minas, ‘month) in modern Greek comes from the name of above mentioned Phrygian god ΜΗΝ (‘men’), borrowed in this very form in the later Hellenic dialects, which further carries this sense.
Sometime ago, I put up a picture of the original bronze statue of Charlemagne the Great (748 – 814 AD) when it used to lay in the Coronation Hall of the Aachen Town Hall in Aachen, North Rhine-Westphalia (northwest Germany).
The sculpture depicts Charlemagne, protector of the Roman Catholic Church, as holding up in his left hand a Globus cruciger (‘Cross-bearing Orb’), a symbol of authority as it is interpreted, which is essentially a Christian adaptation of the ancient Egyptian Shen Sphere/Orb (not Ring as erroneously regarded).
A few days ago, I stumbled on an illustration of further Holy Roman Emperor Frederick Barbarossa (1122 – 1190 AD), also a protector of the Church, as a crusader that appears in the “Historia Hierosolymitana” (1188 AD) where he is also displayed holding the same symbol up in his left hand.
Shen Spheres/ Orbs were potent symbols of eternity as well as eternal protection that featured particularly with depictions of mighty falcon god Horus and vulture goddess Nekhbet, patron of Upper Egypt, in ancient Egypt.
On top of that, the cross that appears atop the Globus cruciger is clearly an adaptation of the Ankh which was a prominent hieroglyphic symbol of life, actually meaning literally ‘life’ itself, in ancient Egypt incidentally.
Έχοντας αναφερθεί νωρίτερα στους Ίονες (ή πιο σωστά Ιόνες) που προήλθαν από τους Πελασγούς της Πελασγικής Αιγιαλείας, καιρός είναι να περάσουμε και στο εξίσου σημαντικό δεύτερο μέρος του θέματος που αφορά τους Ίωνες (με ‘-ω-‘ αντί για ‘-ο-‘) τώρα.
Ενδιάμεσα, παρουσίασα και δύο παραρτήματα σχετικά με την ετυμολογία και καταγωγή του ονόματος Αιγιάλεια, της χώρας των Ιόνων, όπως και τη σημιτική λεξική ρίζα ‘Ιό-‘ (‘Yoḥ-‘) σχετικά με την ετυμολογία και σημασία του ονόματος του Ίον (ή πιο σωστά Ιόν), από τον οποίο πήραν το όνομά τους.
Οι Ίωνες
Αυτοί που ακολουθούν χρονικά μεταξύ των δύο και σημαντικά είναι οι Ίωνες ή πιο σωστά Ιούνες, ενδεχομένως και Γιγούνες ή Γιούνοι σε μια πρώιμη μορφή, που δεν ήταν άλλοι από τους Αθηναίους καθώς και όλους τους Αχαιούς που κατέφυγαν στην Αθήνα κατά την Δωρική Κάθοδο παίρνοντας αυτό το όνομα από τον βασιλιά Ίων(α).
Ο Ίων(α)
Ο Ίων(α) ήταν θρυλικός Αχαιός βασιλιάς ή ευγενής που οδήγησε σε μια εποχή μεγάλης ανάγκης ένα μεγάλο αριθμό από φυγάδες Αχαιούς, εκδιωγμένοι από την ανατολική και νότια Πελοπόννησο από τους εισβολείς Δοριείς (και όχι Δωριείς), περνώντας απένταντι βορειοδυτικά στην σημερινή Στερεά Ελλάδα για να διασχίσουν μια μεγάλη περιοχή κυκλικά και να καταλήξουν τελικά στην Αθήνα, όπου και βρήκαν καταφύγιο.
Ίσως, νωρίτερα μέσα στην όλη διαδικασία, να ήταν και ανάμεσα σε αυτούς που ηγήθηκαν των εκδιωγμένων Αχαιών για να απωθήσουν με τη σειρά τους αυτοί τους Ίονες (Πελασγοί) από την Πελασγική Αιγιαλεία και να εγκατασταθούν οι ίδιοι εκεί(1), με αποτέλεσμα να πάρει η περιοχή τελικά το όνομα Αχαία(2) με το οποίο φθάνει ως νομός και στις μέρες μας.
Στην Αθήνα, ο Ίων(α) αναδείχθηκε σε βασιλιά της πόλης-κράτους και δεδομένου ότι η βασιλεία του χαρακτήρισε μια σημαντική καμπή της ιστορίας της οι κάτοικοί της, παλιοί και νέοι, πήραν και το όνομά του ως Ίωνες έκτοτε – κάτι που ακολουθούσε και την παράδοσή τους χαρακτηριζόμενοι στο παρελθόν και ως Κεκροπείς ή Ερεχθείς μεταξύ άλλων από προηγούμενους σημαντικούς βασιλείς τους.
Και φυσικά, οι Αθηναίοι θα έπαιρναν ένα νέο όνομα από ένα βασιλιά τους (Ίων) και όχι γιατί κάποιοι με το όνομα Ίονες, που είναι και διαφορετικό από το Ίωνες, εγκαταστάθηκαν εκεί (κάτι που δεν έγινε ποτέ). Που δείχνει και το πόσο ‘κουτσό,’ αν όχι αστείο, είναι το όλο επιχείρημα μιας μερίδας σύγχρονων ιστορικών.
Όπως επίσης δείχνει και γιατί στο ‘γενεαλογικό δέντρο’ που παρουσιάζει ο Ησίοδος στον ‘Κατάλογο Γυναικών’ εμφανίζει τον Ίωνα ως αδερφό του Αχαιού, προσωποποιώντας τα αντίστοιχα φύλα/λαούς, καθώς οι Ίωνες προήλθαν από τους Αχαιούς της Αθήνας παίρνοντας ένα νέο όνομα.
Να σημειωθεί, επίσης, ότι ο Ηρόδοτος αναφέρει ότι όλοι οι Ίωνες είχαν καταγωγή από την Αθήνα.
Ετυμολογία του ονόματος
Το όνομα Ίων(α), προφερόμενο ως Ιούν(α)’(3) στα ελληνικά (ίσως και πρώιμα ως ‘Γιούν(α)’), είναι επίσης σημιτικό και προέρχεται από το Yonah (/’Yunā/ ή /’Yawnā/’) που μεν σημαίνει κάτι ως ‘περιστέρι/περιστερά’ αλλά στην συγκεκριμένη περίπτωση φέρει την έννοια του ‘ειρηνοποιός.’ Εναλλακτικά, στα σημιτικά, μπορεί να προφέρεται και ως ‘yonáh’ (μάλλον μεταγενέστερο).
Εδώ θα πρέπει να πούμε ότι το ‘Ω’ εμφανίστηκε πολύ κατοπινά και προφερόταν ως ‘ου,’ ή ως μακρό ‘ο’ που πλησίαζε σε ήχο με το ‘ου’ και πάλι(4), τόσο στα φρυγικά όσο και τα ελληνικά. Κάτι που αντανακλάται και στην απόδοσή του ‘Ίων(α)’ ως ‘/Yaunā/’ ή ‘/Yunā/’(5) στην Παλαιά Περσική καθώς και ‘/yōnā/’ στη Μέση Περσική (γύρω στο 300 π.Χ.) που ακολούθησε μεταξύ άλλων.
Ο Μέλανθος
Θα πρέπει να σημειωθεί εδώ ότι υπήρχε ένας βασιλιάς της Πύλου που ονομαζόταν Μέλανθος(6) (‘Μελάν-τος’ στα ελληνικά, σημαίνοντας μάλλον ‘μαυριδερός’) που εκδιώχθηκε από τους Δοριείς και μαζί με τους Αλκμαίονα και τους γιους του Παίονα κατέφυγε στην Αθήνα όπου έγινε βασιλιάς της, ενώ το ‘Ίωνες’ δείχνει να συνδέεται μαζί του επίσης.
Ενδεχομένως, να είναι το ίδιο μυθικό πρόσωπο τότε. Αν και σύμφωνα με μια άλλη εκδοχή τελικά εγκαταστάθηκε στην Ελευσίνα αντιθέτως. Η χρονολογία της βασιλείας του (1126 – 1080 π.Χ.), αν αυτή τελικά υπήρξε όντως, πάντως είναι σίγουρα λάθος όπως γενικότερα δείχνει μεγάλο μέρος της λίστας με τους βασιλείς της Αθήνας.
Πότε έγινε η Δορική Κάθοδος
Αυτό φαίνεται τόσο από την λίστα των βασιλέων της Σπάρτης στη ‘νέα εποχή’ με τον Ευρυσθένη (‘Εουρουστένες’ στα ελληνικά, ένα όνομα που δείχνει Αχαϊκό ωστόσο) πρώτο γύρω στο 930 π.Χ. αλλά και την αρχαιολογία να υποδεικνύει ότι σημαντικές αλλαγές και μια νέα έλευση στην Πελοπόννησο παρατηρούνται μετά το 950 π.Χ.
Επιπλέον, η όλη αποικιακή πολιτική λόγω της απότομης διόγκωσης του πληθυσμού της Αθήνας, όπως και όλων των αναγκών που προέκυψαν, ξεκινά τον αμέσως επόμενο (ένατο) αιώνα π.Χ. κάτι που επίσης ευθυγραμμίζεται με τα παραπάνω ως περαιτέρω απόδειξη.
Εδώ θα πρέπει να πούμε ότι το σύστημα χρονολόγησης (ημερολόγιο) της Αθήνας ήταν εξαιρετικά πολύπλοκο οπότε είναι πολύ πιθανό σε πολλά σημεία του μακρινού παρελθόντος να έχει μεταφραστεί λάθος, ενώ ήταν και διαφορετικό από αυτό που ακολουθούσε η Σπάρτη.
(1) Δεδομένου ότι το όλο εγχείρημα να οδηγήσει ένα μεγάλο αριθμό από Αχαιούς στην Αθήνα ξεκίνησε από εκεί.
(2) Όπως έχω αναφέρει ξανά, τα ονόματα Αχαιός και Αχαία εμφανίζονται με σημαντική καθυστέρηση μετά.
(3) Ενδεχομένως, μια παλαιά μορφή του ονόματος να είναι Ἰαϝων’ (προφερόμενο ως ‘/Iā́wōn/’) που ευθυγραμμίζεται πλήρως με το αραμαϊκό ‘/yawōn/’.
Δεδομένου ότι το ‘Ω’ άργησε συγκριτικά να εμφανιστεί, θεωρώ ότι αρχικά θα ήταν μάλλον ‘ἸΑϝΥΝ,’ που συνιστά φρυγική δομή.
(4) Το Ω δείχνει να ακολουθεί μια πορεία από άποψη ήχου από ‘ου’ σταδιακά προς μακρό ‘ο’ (το οποίο στη γλώσσα μας έχει χαθεί προ πολλού).
(5) Αναφέρεται ένας άγνωστος λαός με το όνομα αυτό στο χώρο της ανατολικής Μεσογείου και κοντά στο Λεβάντε στο δεύτερο μισό της δεύτερης χιλιετερίδας π.Χ.
Με δεδομένο το σημιτικό όνομα, πιθανότατα να αποτελούσε κάποιο σημιτικό φύλο ή λαό που εμφανίστηκε μάλλον σχετικά σύντομα στην περιοχή – αλλά δεν φέρουν καμία σχέση είτε με τους Ίωνες ή τους Ίονες.
(6) Ένα όνομα που παρουσιάζει το δίγραμμα ‘-νθ-‘ που είναι μάλλον πελασγικό ωστόσο.
Breaking through History 